μεγαααααααααλο κολλημα
https://www.youtube.com/watch?v=Mo8Qls0HnWo
https://www.youtube.com/watch?v=zRX4mlFi06A
μιλαμε.......για παιδικα τραυματα.....που δεν τα ξεπερασα ακομα!!!....χαχαχαχα
μεγαααααααααλο κολλημα
https://www.youtube.com/watch?v=Mo8Qls0HnWo
https://www.youtube.com/watch?v=zRX4mlFi06A
μιλαμε.......για παιδικα τραυματα.....που δεν τα ξεπερασα ακομα!!!....χαχαχαχα
Αφιερωμένο σε όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1943 -1985
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία
περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε
ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και
μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
με δυο λεξεις......τα παιδικα μου χρονια!!!!!
Άν και γεννήθηκα το 1986 πρόλαβα πολλά απο αυτά......
Δες πως αλλάζουν οι εποχές και δεν πέρασαν και πολλά χρόνια.......
Έγχρωμη TV ασπρόμαυρη ζωή.........
καθε μα καθε φορα που το διαβαζω αυτο συγκινουμαι
στα διαλα πια...ολοκληρος αντρας ειμαι πλεον....
χέσε μέσα...μεγαλώσαμε ρε γμτ...βέβαια έχει και τα καλά του. έχω την κόρη μου.
αλλά όπως και να το κάνεις τα παιδικά χρόνια είναι άλλο πράγμα...μάγκες, ζείστε
στα κόκκινα τώρα που μπορείτε.
Έτσι ρε Θωμά.... Ας χτυπήσουμε κανα κόφτη γιατί πολύ στο ρελαντί μας έχουν οι άλλοι.......
Έχουμε air condition και πλέον οι γυναίκες ξυρίζονται!!!!! Γιούπιιιιιιιιιιιιι
ειναι γλυκια η ζωη σε ολες τις ηλικιες ρε φιλαρακια...
θελω να δω το παρακατω...
θελω πλεον να δω το παιδι μου να μεγαλωνει κ δεν με ενδιαφερει τιποτα αλλο!!!!!
θα θελα να μεγαλωνε οπως εμεις...πιο αθωα , πιο ηρεμα, πιο απλα!
αυτος ειναι κ ενας λογος που με ωθει να φυγω για επαρχια...να δουμε , θα το καταφερουμε?
Σα να χεις δικιο αδερφε μου :)
Τι θα γίνει με σένα ρε φίλε ;;; Ολο θα με αντιγράφεις ;;; :th_Laie_67-1::th_Laie_67-1::hystericalbs1::hystericalbs1: https://www.bmwfans.gr/forum/showthread.php?t=1687
Ασε Αντώνη, αν αρχίσουμε να γράφουμε για το πως ζήσαμε εμείς και με τι ασχολούθμασταν, πολλά θα φανούν σα εξωγήινα σήμερα. :th_Laie_67-1::th_Laie_67-1::th_Laie_67-1:Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο Samaro
Πολλές αλάνες ! Πολλά παιδιά !! Παιχνίδια ιδιοκατασκευασμένα με την φαντασία μας !!! Και γόνατα που το ξερό αίμα ειχε πλεον γίνει "επιγονατίδα" !!Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο gant
:original:
που ειναι τα φυσοκαλαμα με την πλαστελινη Η στοκο που παιζαμε στις οικοδομες.οι βολτες και οι μετατροπες στα ποδηλατα.......ολα εχουν γινει εικονικη πραγματικοτητα γαι τα σημερινα παιδια.ενας ψευτικος κοσμος για αληθινους ανθρωπους.
Πολλες αλανες που λεει και ο Αντωνης.
Κλεινοντας τα ματια μπορω να μετρησω τουλαχιστον εξι αλανες στην γειτονια μου
Αλανες οι οποιες ηταν τεραστιες,αλλες ηταν ολοκληρα οικοδομικα τετραγωνα....
Τωρα πια μονο πολυκατοικιες.....
Να γράψω κι εγώ δυό λόγια.
Η έξοδος απ το σπίτι, συνοδεύονταν και από μιά παχειά φέτα ψωμί με λάδι και ρήγανη η βρεγμένη ζάχαρη για να μη φεύγει από πάνω, μερικές φορές πασπαλισμένη και με καφέ, η σάλτσα και οι πιό τυχεροί μαρμελάδα ροδάκινο η καίσι συνήθως, όλα σπιτικά.
Το κλέψιμο του πάγου που άφηνε ο παγοπώλης στην εξώπορτα τον οποίο μετά το τεμάχισμα γλείφαμε η τον ρουφούσαμε για να σβύσουμε την πείνα μας.
Οι ασπίδες από καπάκια τυροτενεκέδων και τα σπαθιά η ακόντια από πήχεις που ξηλώναμε από τις περιφράξεις των μπαξέδων.
Οι νυχτερινές επιδρομές στα κορόμηλα (εμείς τα λέγαμε ερίκια), στα βερύκοκα και τα καίσια των αυλών, ρίχνοντας προς τα πάνω κοτρόνες για να ταρακουνήσουμε τα φορτωμένα κλαδιά, με συχνές απώλειες το άνοιγμα κεφαλιών απ τις πέτρες που επέστρεφαν συχνά στα κεφάλια μας.
Με το που κλείναν τα σχολεία, ξυπόλητοι όλη μέρα στους χωμάτινους δρόμους, με πατούσες ποδιών σε λίγες μέρες να χουν σκληρύνει σαν σόλες.
Ενα τεράστιο υπαίθριο οικοτροφείο η Τούμπα, αφού όλοι φορούσαμε το μπλέ σορτσάκι με το άσπρο μπλουζάκι των γυμναστικών επιδείξεων του τέλους της σχολικής χρονιάς.
Καθημερινές φιγούρες ο γιαουρτσής με ένα κοντάρι στους ώμους απ τα άκρα του οποίου κρέμονταν με σχοινιά δυό τεράστιες πήλινες πιατέλες, λαχταριστό ολόφρεσκο γιαούρτι το οποίο και έκοβε με κάτι σαν σπάτουλα.
Οι πλανώδιοι μανάβηδες με τα κάρα που τα έσερναν γέρικα και κουραμένα άλογα η γαιδούρια.
Ο γανωτής που γάνωνε τσεντζερέδες, χύτρες, λεκάνες, κανάτες. Ο τύπος που ακόνιζε μαχαίρια και ψαλίδια, ο τζαμτζής που αντικαθιστούσε σπασμένα τζάμια, απώλειες από πετροπόλεμους και τσιλίκες-τσομάκες. Ο γλυκατζής με το τετραγωνο ταψί του με το λαχταριστό σάμαλι.
Ο παγωτατζής με το κλασσικό καροτσάκι του και το κασσάτο μαστιχωτό παγωτό του.
Πολύ όμορφα και πολύ συγκινητικά αυτά που γράφει, και το κείμενο, αλλά και πολλοί από εσάς.
Θα μου πείτε, όμως, τι ξέρω εγώ απο εκείνη την εποχή? Τι ξέρω εγώ απο ανεμελιά, από παιχνίδια στην αλάνα, από την δεκαετία του 60, του 70 και του 80, από την τρέλα και την ανεμελιά εκείνων των δεκαετιών? Από την τότε Ελλάδα? Εγώ είμαι μικρός, γεννήθηκα των εποχή που ο υπολογιστής είχε ήδη μπει ενεργά στη ζωή μας, που τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν ήδη standard το ABS, που ο ανταγωνισμός ήταν ήδη τεράστιος από τα τελευταία χρόνια του δημοτικού.
Τι ξέρω εγώ, λοιπόν? Ξέρω τι είναι αυτά που δεν έζησα και ψάχνω τώρα σαν τρελός να τα βρω!
Ξέρω τι είναι ανεμελιά, αλλά έχω να την ζήσω από τότε που πήγαινα προνήπιο. Ψάχνω να την βρω ανάμεσα στον διαρκή αγώνα να βγάλω κάτι καλό από τα χρόνια του πανεπιστημίου, στις ώρες που περνάω δουλεύοντας για κάτι πιο ουσιαστικό (και όχι μόνο χρήματα) και στις λίγες ώρες που μένουν για την ανούσια, πλέον, διασκέδαση και την ξεκούραση!
Διαβάζω τόσα όμορφα πράγματα και τόσες ιστορίες για μια εποχή πιο ξέγνοιαστη, πιο ελεύθερη, πιο ανθρώπινη και πιο έντονη. Μια εποχή γεμάτη συναισθήματα, αλλά και αισθήματα, όχι σαν τώρα που το μόνο που έχουμε στο κεφάλι μας είναι το αν θα επιβιώσουμε αυτή την δύσκολη εποχή. Και πραγματικά με πιάνει μελαγχολία!
Μπορεί να είμαι μικρός και να μην έχω πολλές εμπειρίες, έχουν μπει όμως για τα καλά στο μυαλό μου οι ευθύνες, το άγχος, η "κρίση", η πίεση και πολλές άλλες έννοιες που παλιότερα δύσκολα θα τις έβρισκε κανείς σε τόσο μεγάλο βαθμό στο μυαλό κάποιου που δεν έχει και πολύ καιρό που μπήκε στην τρίτη δεκαετία της ζωής του.
Ναι, μπορεί να είμαι μικρός, και να μην έχω φορτωθεί ακόμα όλα τα βάρη της ζωής, και ας γκρινιάζω, ωστόσο δεν ζω την ανεμελιά που θα είχε ένας 20αρης ας πούμε 20 χρόνια πριν. Ούτε όταν ήμουν 15 και 16 έζησα την ανεμελιά που έζησε ο κύριος που ξεκίνησε το θρεντ αυτό, όταν και αυτός ήταν 15 και 16.
Δυστυχώς, η γενιά μου διαρκώς παλεύει να προσθέσει μία ακόμα γραμμή στο βιογραφικό της. Μία γραμμή που συνήθως είτε δεν μπορεί να αξιοποιήσει, είτε δεν ξέρει γιατί την απέκτησε, είτε δεν έχει σημασία γιατί απλά την αγόρασε. Δεν πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια, ούτε στερήθηκα πράγματα. Όμως στερήθηκα την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά, και το νοιώθω να μου λείπει τώρα, που είμαι 20άρης και ήδη το βιογραφικό μου έχει δύο σελίδες προσόντα και ικανότητες. Δύο σελίδες γραμμένες με Times New Roman 12. Και?
Ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτή την απλή, αλλά συνάμα τόσο δύσκολη ερώτηση?
Και?
Και τι να τα κάνεις όλα αυτά? Αφού δεν έζησες. "Έζησες" κυνηγώντας όλες αυτές τις γραμμές στο βιογραφικό. Και δεν είμαι μόνο εγώ έτσι. Ένα μεγάλο ποσοστό της σημερινής νεολαίας, ουσιαστικά έχασε την παιδική του αθωότητα μπαίνοντας πολύ πρώιμα σε ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αυτό της απόκτησης περισσότερων πτυχίων από την κόρη του γείτονα.
Και πραγμάτικα, τι να τα κάνεις, όταν ξαφνικά συνειδιτοποιείς ότι δεν έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια? Κοντεύω στο πτυχίο, αλλά παρόλα αυτά, τα βράδια που πέρασα σαν φοιτητής και θα χαρακτήριζα ως "ιστορικά" μπορώ να τα μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Όταν θα είμαι και εγώ 50, θα έχω να θυμάμαι μόνο ελάχιστες όμορφες στιγμές. Αντίθετα με τους σημερινούς 50άρηδες (όπως και πολλούς που έγραψαν πριν από 'μένα σε αυτό το θρεντ) που έχουν να θυμούνται όμορφες δεκαετίες, όχι απλά όμορφες στιγμές.
Αθωότητα, ανεμελιά, ξεγνοιασιά. Λέξεις όμορφες που πολλοί τις ζηλεύουμε, μα δύσκολο να ζήσουμε πια. Σημάδια των καιρών? Ίσως ο κόσμος να μην είναι ίδιος πια. Ίσως να είναι όλα πολύ διαφορετικά.
Πόσο εύκολο όμως είναι ένας νέος που τώρα ξεκινάει τη ζωή του, να ζήσει μια ζωή γεμάτη συναισθήματα, και όχι μόνο άγχη, φόβο, πίεση και αγανάκτηση?
Μάλλον καθόλου...
Συγγνώμη αν κούρασα ή αν ενόχλησα. Όμως πραγματικά μελαγχόλησα διαβάζοντας αυτό το θρεντ. Κρίμα που δεν το είχα δει νωρίτερα...
:cheers:
και γω δεν ειμαι απο τους πολυ μεγαλους..αλλα θα ηθελα να βαλω το λιθαρακι μου σε αυτη την υπεροχη αναποληση...
δεν θα ξεχασω ποτε τα καλοκαιρια στο χωριο μου οπου παιζαμε κλεφτες και αστυνομους...τρεχωντας μεσα στα σοκακια χωρις κανενα φως...και τις τουμπες που μεχρι σημερα κοσμουν τα ποδια μας!!!επισης θυμαμαι οτι καποτε τα παιδια κατεβαιναν κατω στην πιλοτη της πολυκατοικιας και επαιζαν ολα παρεα και δεν χρειαζοντουσαν ουτε καγκελα ουτε πορτες για να μην μπει κανενας μεσα...θυμαμαι επισης οταν εβλεπα το γκαλη και τον γιαννακη και τον φιλιππου (ξαδερφος μου!!) το 87 με τα κοντα παντελονακια τους να παιζουν μπασκετ και να νικανε την αφταστη τοτε ρωσια...η δικη μου γενια περασε την εφηβεια της μεσα στα γηπεδα του μπασκετ...ακομα θυμαμαι ποσες μπασκετες ειχα σπασει (χιχιχιχιχ)..και που γυριζαμε σπιτι μας μεσα στον ιδρωτα αλλα δεν κρυωναμε ποτε!!!!!θυμαμαι τα αμαξια τοτε οπου ακομα και στις καλες γειτονιες το καλυτερο αμαξι ηταν το ε30 316 που αυτο μπορουσε ο ελληνας στα 50 να εχει και ο πολυ πλουσιος ενα μ3....και οχι σαν σημερα που βλεπεις καθε μερα porsche!!!!εγω και ακομα περισσοτερο οι πιο παλιοι πετυχαμε την χωρα μας πολυ φτωχη..αλλα και πολυ πιο δεμενη...οι ανθρωποι ηταν εξω ολοι και δεν ηταν κλεισμενοι στα σπιτια τους οπως σημερα..μιλαμε για κριση..τοτε ηταν πολυ χειροτερα τα πραγματα και η ζωη σαφως πιο δυσκολη...την δεκαετια του 90 και μετα του 00..η ελλαδα ξαφνικα απεκτησε χρηματα!!!!αλλα δεν ειναι το χρημα αυτο που μας εκανε ευτυχεις, ισα ισα μαλλον η ελλειψη του μας εδενε..η "φτωχια θελει καλοπεραση" λεγαν οι παλιοι...και οχι τωρα που γεμισε η ζωη μας με αχρηστα πραγματα...να δουλευουμε σαν τα σκυλια για να εχουμε καλυτερα υλικα αγαθα..λες και εμεις μαθαμε με τα πολλα...χιλιες φορες να ζω με τα λιγα και καθε μερα που περναει να ειμαι ευτυχης..παρα με τα πολλα και να μην προλαβαινω να ζησω!!!!
Εγώ θυμάμαι απο τα παιδικά μου χρόνια (90's) μεγάλωσα χωρίς υπολογιστές κλπ....
Ίσως ήμουν απο τους τυχερούς της γειτονιάς που είχα AMIGA και ATARI, θυμάμαι τον αδερφό μου 9 χρόνια μεγαλύτερος που έμπαινε σπίτι και είχε πάντα ένα γκαντζετάκι καινούριο της εποχής όπως γυαλιά, παπούτσια και άλλα τρελά τέτοια!
Θυμάμαι πηγαίναμε στα Σπάτα στον παππού και παίρναμε το escort χωρίς διπλώματα χωρίς τίποτα και πηγαίναμε στο ΕΛΒΕΛ που ήταν χωράφια και παρακολουθούσα το χωμάτινο σκίσημο!
Θυμάμαι τον παππού και την γιαγιά μου να μου κόβουν τον ύπνο να με πάρουν μαζί στην εκκλησία την κυριακή και μετά πάρε τα μπριζολίδια στην σχάρα....
Θυμάμαι τους γονείς μου να τρέχουνε να μας πάνε παραλία εξουθενομένοι μετά την δουλειά και να καιγόμαστε στον ήλιο χωρίς αντιηλιακά μόνο με λίγο νιβέα για τα εγκαύματα αν είχαμε....
Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου φέρνει μια φορά τον χρόνο ένα παιχνιδάκι που είχε μια και καλά οθόνη, ένα τιμονάκι και έδειχνε ένα αμαξάκι να τρέχει, σούπερ ντούπερ!
Θυμάμαι το πρώτο μου ποδήλατο που το καβάλησα και βγήκα βόλτα να το δείξω και έλεγα σήμερα μου το φέρανε παιδιά και πουλούσα μούρη....
Θυμάμαι να φέρνει ο αδερφός μου το πρώτο μας ηχοσύστημα... Technics SB1991 3δρομα με 12άρι woofer ξύλινο έπιπλο με βραβείο Θεσσαλονίκης το 1981 και έναν ενισχυτή Sansui A-910 που όταν ανέβαζα το volume πέφτανε τα κουρτινόξυλα και δεν υπήρχε ένας να πεί κλείστο γιατί όλοι γουστάραμε και περνούσαμε καλά!
Θυμάμαι τα σπίτια να μυρίζουν σπιτικό φαγητό απο τις νοικοκυρές και να περιμένω με λαχτάρα να γυρίσω σπίτι να φάω φαγητό μαγειρεμένο απο την μάνα μου....
Θυμάμαι να πηγαίνω στο σχολείο με 100 δραχμές, να αγοράσω τυρόπιτα και μια πορτοκαλάδα και να γυρνάω και με έναν λουκουμά δώρο για την μάνα μου....
Θυμάμαι τα πόδια μου μεσα στο αίμα απο της σούπες με τα ποδήλατα στο άλσος συγκρού (χωμάτινα μονοπάτια....) και τα χέρια, πρόσωπό μου μέσα στους μόλωπες απο το βρωμόξυλο που έριχνα και έτρωγα μαζί με άλλους θερμόαιμους της ηλικίας μου και το πολύ πολύ τρώγαμε κατσάδα απο τους γονείς μας και όχι μηνύσεις!
Θυμάμαι την πρώτη μου κοπέλα που πήγαινα σαν το ψάρι την 1η μας φορά γιατί δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και οτι πρέπει να τα καταφέρω μη μου βγεί το κακό όνομα....
Θυμάμαι την πρώτη βόλτα με το αμάξι του πατέρα μου που κοιμόταν και ήμουν μόλις 15....
Θυμάμαι Πάσχα στα Σπάτα που γέμιζε το σπίτι με όλο το σόι και έβλεπες 10 αρνιά στην σειρά να γυρνάνε και το δικό μας πάντα πάνω απο 20 κιλά....
Μακάρι να ξαναγινόμουν παιδί.... Έτσι λίγο να τα ξαναζούσα και ας ξαναγινόμουν 25άρης (οκ δεν με πήραν τα χρόνια απλά τρόπος του λέγειν).....
:original:
Αγαπητέ Αντώνη γεια σου,
διαβασα με νοσταλγία οσα ειπώθηκαν και οφείλω να σου δώσω συγχαρητήρια.
Εχω και εγώ να πω δυο κουβέντες με τιτλο "ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΕΓΑΝ ΖΩΗ" Διαβάστε το επισυναπτόμενο αρχείο από το περιοδικό CLASSIC CENTURY (τευχος 2 - Οκτώβρης 2009 - Σελίδα 90-91). www.classiccentury.gr
Το εν λόγω περιοδικό εκδίδεται στο Ηράκλειο Κρήτης από την επιχείρηση μας.
Ρασιδάκης Μιχάλης
Εκδότης
Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και
> αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης».
> Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
>
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
> κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια
> νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
> Καμιά
> φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν
> κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
να
> παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
> Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
έπρεπε
> να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
> άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
> στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Τα αγόρια φλέρταραν τα κορίτσια κυνηγώντας
> τα,
> όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
> αυτά
> μάθαμε και ωριμάσαμε.
> Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
> μεγαλώσεις σαν παιδί....
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
>
> ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
> ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...
Νομιζω ολα αυτα ισχυουν αλλα για 1950 μεχρι 1979 το πολυ....μετα αρχισε η ''ανακαμψη'' ((:thumbsdown:))
Τρομερα χρονια, μακαρι τα σημερινα παιδια να μπορουσαν να βιωσουν εστω και μια μερα παιχνιδιου εκεινης της εποχης....αν και μπορω να πω οτι οταν παω το παιδι μου στο χωριο δεν θελει να γυρισουμε πισω, και οταν γυρισουμε το θυμαται για ολη την χρονια!!!:original:
το 81 που γεννηθηκα υπηρχαν,εγω τα εζησα εντονα και ακριβως ετσι οπως περιγραφεται.
καποιοι βαφτιζουν εξελιξη τα βηματα που οδηγουν στην απραξια του πνευματος και του σωματος.δε χρειαζεται ενα παιδι να παιξει εξω μα αλλα παιδακια,αρκει ενας υπολογιστης.
κανεις δε σκεφτηκε ομως οτι το παιδι μεσα απο τους καυγαδες και τα μαλωματα με τα αλλα παιδια,το μοιρασμα των παιχνιδιων η το ομαδικο παιχνιδι διαμορφωνει χωρις να το καταλαβαινει τη κοινωνικοτητα του...
ειμαι πολυ χαρουμενος που εζησα σε μια τετοια αποχη,που επαιξα κρυφτο μεχρι τα μεσανυχτα στη γειτονια μου και καθησαμε στην αυλη της γιαγιας μου η τσακαλοπαρεα της γειτονιας ακουγοντας της να μας λεει ιστοριες μεχρι αργα το βραδυ....χαιρομαι που το κεφαλι μου εχει φαει πετρες...
https://www.bmwfans.gr/forum/showpos...77&postcount=1Παράθεση:
Αρχικό μήνυμα απο Eleni
https://www.bmwfans.gr/forum/showpos...41&postcount=8