Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
Για όσους είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1985
> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και
> αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής
θέσης».
> Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
>
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
> κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια
> νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
> Καμιά
> φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν
> κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για
να
> παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
> Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος
έπρεπε
> να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
> άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
> στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Τα αγόρια φλέρταραν τα κορίτσια κυνηγώντας
> τα,
> όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
> αυτά
> μάθαμε και ωριμάσαμε.
> Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
> μεγαλώσεις σαν παιδί....
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
>
> ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
> ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...
