Μόνος ή στο club; Dab.

Τα club αυτοκινήτου ανθούν. Μια προσέγγιση πέρα απ' τα όρια της λαμαρίνας.


Πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια, όταν ακόμα οι αγελάδες έτρωγαν το σανό (αντί για τους ψηφοφόρους), όταν η 100άρα βενζίνη είχε 60 λεπτά του ευρώ και το αυτοκίνητο ήταν κατοικίδιο (και όχι βαρίδι), άρχισαν να ξεπετάγονται τα club αυτοκινήτου το ένα μετά το άλλο.

Το ίντερνετ είχε αρχίσει να γίνεται μέρος της καθημερινότητας, το ένα και μοναδικό διάσημο τότε ''club'', το TFRC, είχε γίνει πολύ μεγάλο για να χωρέσει γερμανόφιλους, γαλλόφιλους και ιάπωνες ενώ τα Λιμανάκια και η Βούτα ζούσαν στιγμές τελικού Champions League.

Μιας και τα αυτοκίνητα πωλούνταν με την ευκολία του πασατέμπου στο γήπεδο, γεννήθηκε η ανάγκη, ανάμεσα στους φίλους κάθε μάρκας στην αρχή, μέχρι και κάθε μοντέλου σε κάποιες περιπτώσεις, να δημιουργηθούν νέες ''παρέες'' που θα μοιράζονται το πάθος τους για την τετράτροχη, κοινή αγάπη.

Στις παρέες αυτές, όπου η μαζική συμμετοχή στα διάφορα fora αλλά και η εκπροσώπησή -στη δημόσια άσφαλτο στην αρχή και στις λίγες πίστες αργότερα-, ήταν σημαντική. Συμμετείχαν όχι μόνο οι επαγγελματίες του χώρου αλλά και ο ''υπόκοσμος'' της κόντρας. Μαζί και οικογενειάρχες, νομοταγείς οδηγοί που ήθελαν να κάνουν βελτιώσεις (και όχι μετατροπές) στο αυτοκίνητό τους, να συζητήσουν και να μοιραστούν τις εμπειρίες τους.

Η μαζική συμμετοχή ιδιοκτητών στη βελτίωση του αυτοκινήτου τους, οδήγησε και στη φούσκα της αγοράς ''βελτιωτικών ανταλλακτικών''.
Αποτέλεσμα;

Πολλά χρήματα μετατράπηκαν σε σπασμένα πιστόνια, με σύννεφα μπλε και λευκού καπνού να στοιχειώνουν τα όνειρα των οδηγών που κυνήγησαν αυτές τις έξτρα 200 rpm πάνω απ τις 9.500 σ.α.λ. και τα τελευταία 15 αλογάκια ακόμα που θα έδιναν την πολυπόθητη ''μισή καρότσα μπροστά'' στην Κερατέα.

Τα club, λοιπόν, προσπάθησαν να αποτρέψουν τα μέλη τους από τέτοια ατυχή συμβάντα. Η συλλογική αναζήτηση για το αποτελεσματικότερο ανταλλακτικό οδήγησε το ευρύ κοινό στην εξοικείωση με το eΒay και τις αγορές μέσω ίντερνετ, εξώθησε τους εγχώριους ''οίκους βελτίωσης'' στην παροχή ποιοτικότερων ανταλλακτικών και υπηρεσιών ενώ σε κάποιες περιπτώσεις αποκάλυψε και την ασχετοσύνη διάσημων ''βελτιωτών''.

Η κοινή τετράτροχη αγάπη, οι πάμπολλες ώρες που αφιέρωναν τα μέλη είτε στα fora είτε στις καφετέριες και η συμμετοχή ''νομοταγών'' σε συνδυασμό με την κατακόρυφη αύξηση της αστυνόμευσης, οδήγησε στη διοργάνωση των track day, dynoday, εκδρομών και άλλων δραστηριοτήτων, μακριά απ τα ύποπτα νυχτερινά στέκια.

Παραδόξως για κάποιους, πολλά club άντεξαν στο χρόνο.
Η μόδα της βελτίωσης και της κόντρας παρήλθε, όμως πολλά απ’ αυτά επεβίωσαν και ο λόγος είναι απλός. Ξεκίνησαν ως club και εξελίχθηκαν σε παρέες.

Δημιουργήθηκαν απ την ανάγκη για εξοικονόμηση χρημάτων λόγω λάθος επιλογής συνεργείου ή ανταλλακτικών και μετεξελίχθηκαν σε μακροχρόνιες φιλίες. Έχτισαν ανθρώπινες σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο, είναι αυτονόητες και απαραίτητες.

Τα club για πολλούς ανθρώπους λειτούργησαν όπως κάποτε ο στρατός. Δημιούργησαν φίλους για μια ζωή. Μόνο που αντί να δεθούν άνθρωποι επειδή αντιμετώπισαν τις ίδιες δύσκολες συνθήκες, συνδέθηκαν επειδή έχουν το ίδιο πάθος: το αυτοκίνητο.

Κάθε φορά λοιπόν που το μάτι μας πέφτει σε κάποιο λογότυπο κολλημένο σε παράθυρο ή προφυλακτήρα ενός, ''βελτιωμένου'' συνήθως, αυτοκινήτου μπορούμε να χαμογελάμε.
Ο οδηγός του έχει, πιθανότατα, καλούς φίλους.

Πηγή

ΥΓ.Ευχαριστώ Σπύρο !!