Ο ανθρωπος που ετοιμαζε το αυτοκινητο του

Πεζά
Ο άνθρωπος που ετοίμαζε το αυτοκίνητό του (Από την Τέλεια Διαδρομή)
ΕΝΙΩΘΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ να είναι πάντα έτοιμος. 'Εβλεπε τη ζωή σαν προετοιμασία, προγύμναση, προπόνηση. 'Επρεπε πάντα να είναι σε φόρμα. Σωματικά και ψυχικά. Για κάτι σημαντικό που θα συνέβαινε, για μία περιπέτεια που θα απαιτούσε την μέγιστη απόδοση, για ένα μεγάλο πολύπλοκο ταξίδι στην άκρη των πάντων.
'Οταν ήταν παιδί, διάβαζε και ξαναδιάβαζε Ιούλιο Βερν, επιστημονική φαντασία, εξερευνήσεις, περιπέτειες. Μετά έκλεινε το βιβλίο και ξαναζούσε την πλοκή, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του ήρωα. 'Ηταν δεν ήταν έντεκα χρόνων, παραλίγο να παντρευτεί η αδερφή του έναν ομογενή, μεγαλοκτηματία στην Τανγκανίκα. Μήνες ολόκληρους πριν κοιμηθεί κάλπαζε μέσα σε απέραντες φυτείες κυνηγώντας λιοντάρια.
Μετά άρχισε να ονειρεύεται άλλες περιπέτειες, πιο ποιητικές. 'Εγραφε και στίχους. Ερωτεύτηκε αλλά δεν αγάπησε. Για λίγο καιρό στο πανεπιστήμιο μπλέχτηκε με πολιτικά, μπήκε σε νεολαίες. Συζητούσε για οράματα μιας άλλης ζωής. Μετασχηματισμός ή επανάσταση; Κι αυτά του φαίνονταν πάλι ταξίδια. Στο μέλλον, με πολύ μεγαλύτερο ρίσκο.
'Ωσπου μπήκε στη ζωή - από την πίσω πόρτα - κι άρχισε να κάνει αυτά που κάνουν όλοι. Δουλειά, σπίτι, παιδιά. Αλλά δεν έπαψε να ονειρεύεται. Και κάτι παραπάνω: Να ετοιμάζεται. Για τι πράγμα; Δεν ήξερε. 'Ηταν σίγουρος πως κάτι σημαντικό θα συνέβαινε ξαφνικά - και θα έπρεπε να ξεκινήσει. Να φύγει, να αλλάξει τόπο και ζωή. Παίρνοντας μαζί μόνο το αυτοκίνητό του.
Αυτό ήταν ο συνένοχος και ο σύντροφός του στα όνειρα. Γιατί, βέβαια, μόνος του δεν θα έφτανε μακριά. Ενώ με την βοήθεια του τετράτροχου φίλου, θα ταξίδευε σίγουρα τις μεγάλες αποστάσεις. Γι αυτό συνεχώς ετοίμαζε το αυτοκίνητό του.
Πρώτα το είχε πάντοτε γεμάτο με βενζίνα, ξέχειλο. "Σκέψου" μονολογούσε "να ξεκινάς και να μην βρίσκεις πρατήριο". Μόλις λοιπόν κατέβαινε ο δείκτης στα τρία τέταρτα, πήγαινε και το γέμιζε ως επάνω. Τον ήξεραν και στο βενζινάδικο: "φουλάρισμα - ένα χιλιάρικο!" φώναζε ο μικρός.
'Επειτα το συντηρούσε σχολαστικά. 'Αλλαζε λάδια κάθε χίλια χιλιόμετρα. ("Μπορεί να μη βρεις ΕΚΕΙ", σκεπτόταν, "και να πρέπει να κάνεις τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα με παλιό λάδι!" Που ήταν το ΕΚΕΙ, δεν ήξερε. 'Επρεπε όμως να λάβει υπ'όψη του όλα τα ενδεχόμενα.
Είχε μαζί του τα πάντα: Λάμπες για κάθε χρήση, ιμάντες, μπουζί, καπάκι ντιστριμπιτέρ, φίλτρα λαδιού και βενζίνας και πολλά άλλα ανταλλακτικά. Γέμιζαν το μισό πορτ-μπαγκαζ - όμως του έδιναν σιγουριά. ("Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε βρεί η βλάβη. Και πού!")
Ακόμα και προμήθειες κουβάλαγε στο αυτοκίνητο - λίγες αλλά βασικές. "Μπορεί να πεινάσω στο δρόμο", σκεπτόταν και είχε αποθηκεύσει φρυγανιές, κράκερς, ένα παγουράκι νερό. Τα άλλαζε μάλιστα από καιρό σε καιρό, να μην μπαγιατεύουν.
Το βράδυ, πριν κοιμηθεί, έκλεινε τα μάτια, σκεπτόταν το αυτοκίνητο πανέτοιμο και εξοπλισμένο ως τα μπούνια - και ένιωθε όμορφα. "Μπορώ να ξεκινήσω ανά πάσα στιγμή!" σκεπτόταν. "Ετοιμος!" Είχε και άδεια διεθνή στο αμάξι και τρίπτυχο, που το ανανέωνε τακτικά. 'Εδινε πίσω το παλιό - αχρησιμοποίητο - και έπαιρνε το καινούργιο.
Τελικά, βέβαια, πήγαινε μόνο σπίτι-γραφείο, γραφείο-σπίτι. Καμιά φορά, το βράδυ, στα περίχωρα για φαΐ. Σπάνια, πολύ σπάνια, εκδρομές. Παλιά, όταν ήταν πιο νέος κυκλοφορούσε περισσότερο με το αυτοκίνητο. Είχε κάνει και δύο ταξίδια στο εξωτερικό. Ιταλία. Τώρα, είχε δουλειά ως και τα Σαββατοκύριακα. Και μετά υποχρεώσεις, παιδιά, συγγενείς.
'Οσο όμως λιγότερο ταξίδευε, τόσο περισσότερο φρόντιζε το αυτοκίνητό του. Το γυάλιζε, το καθάριζε, το πλούτιζε με χρήσιμα αξεσουάρ, το συντηρούσε, το ετοίμαζε. Κάθε τρεις μέρες μετρούσε τα λάδια, τις στάθμες των υγρών, τις πιέσεις των ελαστικών. "Δεν ξέρεις ποτέ ποια στιγμή θα χρειαστεί να ξεκινήσεις", συλλογιζόταν.
Να ξεκινήσει για πού; Αυτό δεν είχε σημασία. Φανταζόταν τον εαυτό του να τρέχει σε ανοιχτούς δρόμους, με βροχές, χιόνια, ανέμους δυνατούς - και να κυνηγάει κάποιον προορισμό που έμενε πάντα μακρινός. 'Ισως να έψαχνε το Ιρκούτσκ του Μιχαήλ Στρογκώφ, ίσως ο δρόμος του ήταν η Παναμερικάνα - από τον Καναδά στην Παταγονία. Πήγαινε, έφευγε - μακριά από όλα, πιο κοντά σε τίποτα.
'Οχι πως είχε και κανένα εξαιρετικό αυτοκίνητο. 'Ηξερε από αμάξια, ήταν πάντα ενήμερος, αλλά, δυστυχώς, τα χρήματα δεν επαρκούσαν για καθαρόαιμο. Πάντως, όταν το αγόρασε, το είχε διαλέξει με προσοχή. Ενώ η γυναίκα του σκεπτόταν τις οικογενειακές ανάγκες, αυτός μετρούσε τις δυνατότητες για μεγάλα ταξίδια, την αντοχή σε ανώμαλους δρόμους, τις απαιτήσεις εξωτικών συνθηκών.
Αυτό ήταν το τρίτο του αμάξι. Τα προηγούμενα - που κι αυτά τα κρατούσε πάντα έτοιμα για μεγάλες αποδράσεις - δεν είχαν αξιωθεί να τις ζήσουν. 'Οταν γέρασαν, τα πούλησε - κυρίως διότι δεν θα επαρκούσαν πια στις ανάγκες του Ταξιδιού. Κι ένιωσε άσχημα, όταν τα αποχαιρετούσε, επειδή δεν εκπλήρωσε αυτό που κάθε μέρα τους υποσχόταν.
Το σημερινό του αυτοκίνητο ήταν ιαπωνικό ("πιο φθηνά και πιο γερά", έλεγε) εννέα ίππων και έξι ετών. Σκεπτόταν συχνά να το αλλάξει - αλλά με τις τιμές όπως είχαν απογειωθεί... Πάντως τον έτρωγε η ανησυχία, μήπως είχε γεράσει - μήπως το μοτέρ και η ανάρτηση δεν τα έβγαζαν πέρα, όταν θα έφτανε η στιγμή.
"Κι αν δεν έρθει η στιγμή;" ρωτούσε καμιά φορά τον εαυτό του. Αλλά αμέσως είχε υποκατάστατο όνειρο. Σ'αυτό, δεν έπαιρνε εντολή να φύγει. Ξεκινούσε από μόνος του. Κάποια στιγμή η ανάγκη ξεχείλιζε και - ξαφνικά, στην μέση μιας δουλειάς, στην μέση μιας ζωής - έφευγε. 'Επαιρνε δρόμο, διέσχιζε όλη την Ευρώπη (ανάμεσα σε δάση, ποτάμια, πύργους και πόλεις) κι έφτανε μετά στα όρια, εκεί που είναι μοναξιά, ομίχλη, έρημος και ορίζοντας. Αυτά, πάντα, πριν κοιμηθεί.
Την άλλη μέρα σπίτι-γραφείο, σπίτι-γραφείο. Καμία αλλαγή στην διαδρομή, εκτός από το ότι κάποτε έβρεχε - κι άλλοτε είχε λιακάδα. 'Αλλοτε διάλεγε κλασική μουσική κι άλλοτε ροκ. Τίποτε άλλο.
Βλάβες, χτυπήματα, τον γέμιζαν άγχος. 'Οσο το αυτοκίνητο διανυκτέρευε στο συνεργείο - αυτός δεν έκλεινε μάτι. "Κι αν χρειαστεί τώρα να φύγω;" 'Οταν ξαναγύριζε σπίτι, το όνειρο συνεχιζόταν: "Το παίρνω και φεύγω, περνάω χώρες, βουνά, κάμπους..."
'Ένιωθε έτοιμος. Αυτό ήταν το σημαντικό. Δεν ζούσε, αλλά περίμενε. Η αναμονή είχε αντικαταστήσει τη ζωή. Πάντοτε μέσα του αυτή η ένταση της ετοιμότητας, σαν την χορδή του τόξου. Πάντοτε μέσα του η άλλη πραγματικότητα - σαν υπόσχεση. Και το αυτοκίνητό του, προέκταση και σύντροφος, έτοιμο, ρυθμισμένο, ανυπόμονο.
Το ξεκίνημα το οραματιζόταν νύχτα. 'Εβλεπε τα ρείθρα του έρημου δρόμου να διαγράφονται άσπρα, υπερφωτισμένα, κάτω από τα μεγάλα φώτα ιωδίου. Στο βάθος, τα μάτια κάποιου ζώου να γυαλίζουν φευγαλέα στη δημοσιά. Ψύχραιμο, συστηματικό, γρήγορο οδήγημα - μπροστά του χιλιάδες χιλιόμετρα... Στροφές, ευθείες, άλλες στροφές. Η διαδοχή τους τον νανούριζε και τον κοίμιζε.
'Οσα χρόνια κι αν περνούσαν, το όνειρο ίσχυε πάντα. Η ετοιμότητα πλήρης, η αναμονή έντονη. 'Ισως εντονότερη με την πάροδο της ηλικίας. Τώρα το Ταξίδι έπαιρνε μυθικές διαστάσεις σαν τα παραμυθένια των γεωγράφων της αρχαιότητας, των χρονογράφων του Μεσαίωνα. Η Ατλαντίδα, οι Υπερβόρειοι, οι Κυνοκέφαλοι, τα νησιά των Μακάρων...
'Οταν, εντελώς ξαφνικά, έφυγε για την οριστική διαδρομή - (ελπίζω κι αυτή να είχε ωραίες στροφές κι ευθείες) βρήκανε το γέρικο αυτοκίνητο φορτωμένο ως επάνω εργαλεία, ανταλλακτικά, τρόφιμα.. "Τι τα κουβάλαγε όλα αυτά ο μακαρίτης;" αναρωτήθηκαν.
Το αμάξι πουλήθηκε σε ένα συνταξιούχο. Ούτε αυτό έκανε το Ταξίδι.


(Από το βιβλίο: "Η Τέλεια Διαδρομή", Opera, 1996)
Πεζά

Πόσα χρονια πίσω με πήγες...

Ναι ειχε δημοσιευτει στους 4τροχους πριν 26 χρονια περιπουthumb

Του Νίκου Δήμου.

Αν και άνθρωπος των γραμμάτων ο Δήμου μεγάλος λάτρεις του αυτοκινήτου και της τεχνολογίας γενικότερα.
Σπούδασε φιλολογία στην Γερμανία αλλά λόγω συγκυριών (πέθανε ο καθηγητής του) δεν κατάφερε να πάρει το πτυχίο του αφού όλη η προσπάθεια έπρεπε να γίνει εξ αρχής με νέο καθηγητή.
Πετυχημένος διαφημιστής την δεκαετία του '70, έκλεισε την ανθοφόρα επιχείρηση του για να αφιερωθεί στο συγγραφικό του έργο.
Απ τους πρώτους κατόχους πόρσε, συνιδρυτής με τον Μαναιτόπουλο της πρώτης επιχείρησης αντιπροσωπείας πόρσε.
Κάτοχος πολλών μοντέλων bmw αργότερα, αλλά τώρα οδηγεί ένα σουμπαρού φόρερστερ που τον βολεύει να πηγαίνει καθημερινά στα Κιούρκα, στο εξοχικό του για να ταίζει τους γάτους του.
Αρθργραφούσε πολλά χρόνια στους 4τροχούς, ενώ εκδιώχθηκε από πολλές εφημερίδες μη ανεχόμενος την λογοκρισία.
Φανατικός φωτογράφος, ένα φωτογραφικό άλμπουμ του, "Το φως των Ελλήνων"
έχει επανεκδοθεί πολλές φορές, ενώ οι λιγοστές διάσημες φωτογραφίες του Οδυσσέα Ελύτη ελιναι δικές του. Όλο του σχεδόν το φωτογραφικό αρχείο το έχει δωρήσει στο μουσείο Μπενάκη.
Απ τους πρώτους κομπιουτεράδες, κρατούσε για χρόνια στήλη στο RAM με τίτλο "Control Alt Delete".
Tέλος απ τους πρώτους bloggers, έχει εδώ και χρόνια, ένα μόνο ενεργό αλλά με απενεργοποιμένα σχόλια.
Εκατοντάδες σχόλια καθημερινά, είχε την υπομονή να απαντά στα περισσότερα.
Δημιούργησε πολλός φίλους αλλά και εχθρούς, όντας σε πολλά αιρετικός στις απόψεις του, τις οποίες όμως προσπαθούσε πάντοτε να τεκμηριώσει.
https://doncat.blogspot.gr/

Ενα όμορφο τεχνολογικό άρθρο του Νίκου Δήμου στην Lifo, στις 19.9.12.



Ωδή για έναν πιστό Σύντροφο

Δεν ζητάει τίποτα παρά λίγη φόρτιση. Όλος ο κόσμος, όλη η γνώση, όλες οι υπηρεσίες, σε 130 γραμμάρια!

•Κάθε μέρα μαζί μου, εικοσιτέσσερις ώρες, ποτέ δεν κοιμάται.
•Με ξυπνάει το πρωί με μουσική, φέρνοντας εφημερίδες, μετά ραδιόφωνο - ίσως και λίγη τηλεόραση. Έχει ό,τι ζητήσω, όπου το ζητήσω. Στον δρόμο, στο τρόλεϊ, στο τρένο.
•Ξέρει τα πάντα: γεωγραφία, ιστορία, πολιτική, ιατρική, μαθηματικά, φυσική, ξένες γλώσσες -κι απαντά αμέσως σε όλες τις απορίες.
•Όταν θέλω να συγκρατήσω κάτι, το φωτογραφίζει - κι αν κινείται, το μαγνητοσκοπεί. Αν του ζητήσω, το στέλνει όπου του πω. Καταγράφει τις σκέψεις και τις σημειώσεις μου.
•Με διακριτική φωνή μου υπενθυμίζει τα ραντεβού, τις δουλειές μου, γιορτές, γενέθλια. Ό,τι εντολή του δώσω, την εκτελεί αμέσως.
•Την ώρα που περιμένω στον οδοντογιατρό, μου δίνει παιχνίδια να παίζω. Στο αεροδρόμιο μου δίνει περιοδικά ή βιβλία και γυρίζει αυτόματα τις σελίδες.
•Περιέχει όλα μου τα στοιχεία: ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, δίπλωμα, λογαριασμούς, πιστωτικές. Επίσης, τα στοιχεία των φίλων και γνωστών μου – ακόμα και φωτογραφίες τους.
•Όποτε του ζητήσω, μπαίνει στον τραπεζικό μου λογαριασμό, ενημερώνεται και κάνει ό,τι πράξεις του πω.
•Παίρνει την αλληλογραφία μου και όλα μου τα μηνύματα και απαντά με λόγια που του υπαγορεύω. Εύκολα μου στήνει βιντεοδιάσκεψη -τζάμπα- με Skype.
•Μου δίνει συνεχώς πρόγνωση καιρού, τιμές μετοχών, τελευταίες ειδήσεις, πληροφορίες για ό,τι με ενδιαφέρει.
•Με κατευθύνει στις μετακινήσεις μου μέσα στην πόλη, στην ύπαιθρο και στα ταξίδια μου. Με λεπτομερέστατους χάρτες μού δείχνει όχι μόνο πού βρίσκομαι, αλλά πού έχει κοντά βενζινάδικο, εστιατόριο, μπαρ ή σινεμά. Μου βρίσκει εύκολα και γρήγορα ταξί - το πιο κοντινό ελεύθερο.
•Παίζει ταινίες παλιές και νέες, δικές μου και ξένες, φυλλομετράει εγκυκλοπαίδειες και λεξικά. Α, ναι… παίρνει και τηλέφωνα.
•Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ακούραστο μέσα στην τσέπη μου ή δίπλα μου στο κομοδίνο, το έξυπνο κινητό μου. Δεν ζητάει τίποτα παρά λίγη φόρτιση. Όλος ο κόσμος, όλη η γνώση, όλες οι υπηρεσίες, σε 130 γραμμάρια!
•Είναι το μεγαλύτερο τεχνολογικό επίτευγμα του ανθρώπου, αφού σε αυτό συγκλίνουν όλες μαζί οι τεχνολογίες αιχμής. Υπολογιστές, τηλεφωνία, ίντερνετ, τηλεόραση, φωτογραφία, ψηφιακός ήχος και εικόνα. Αν είχατε περιγράψει ένα τέτοιο αντικείμενο πριν από τριάντα χρόνια, θα σας περνούσαν για τρελό. (Άρθουρ Κλαρκ: «η πολύ προχωρημένη τεχνολογία δεν διακρίνεται από τη μαγεία»). Κανένας συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας δεν τόλμησε να ονειρευτεί κάτι ανάλογο.
•Τιμή και δόξα, λέω, στους χιλιάδες επιστήμονες και τεχνικούς που μας έφεραν εδώ.

Ο απολυτος σπιουνος στην τσεπη του καθενος μας βασικα ....

Οταν δεν ειχαμε κινητα, τι το ουσιωδες μας ελειπε ?