trueno
31-07-11, 09:02
Σημερα το πρωι , σκαλιζοντας τον υπολογιστη , επεσα πάνω σε ενα διηγημα που ειχα γράψει παλιότερα , οταν διατηρούσα για λίγο ενα blog.
Σκέφτηκα πως θα ταν ωραιο να το μοιραστώ μαζι σας μιας και ειμαστε όλοι εδω μέσα λιγο -πολυ τρελοι με την αυτοκινηση.
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
“Καλημέρα σας. Παρακαλώ ξυπνήστε. Η ώρα είναι επτά και σήμερα είναι Δευτέρα πρώτη Μαΐου του έτους δυο χιλιάδες πενήντ…. ” Η φωνή σταμάτησε απότομα καθώς ο άνδρας στο κρεβάτι απενεργοποίησε το σύστημα αφύπνισης με ένα σύντομο «ΟK». Ανασηκώθηκε και κάθισε για λίγο στο κρεβάτι ,όχι όμως για να ξυπνήσει. Άλλωστε δεν είχε κλείσει μάτι όλη τη νύχτα. Το είχε πάρει απόφαση επιτέλους.. Σήμερα δεν θα πήγαινε στη δουλειά. Μάλιστα κύριε. Δεν είχε να πάει πουθενά. Ήξερε βέβαια τις συνέπειες : Ο προϊστάμενός του θα ούρλιαζε όπως συνήθως , θα του μείωναν το μισθό του ίσως και να τον απέλυαν, ποιός ξέρει; Όμως τίποτε δεν είχε σημασία αυτή την μέρα. Τίποτε εκτός από εκείνη…..
Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε. «Τι ωραίο χαμόγελο που έχεις» του είχε πει κάποτε μια παλιά του αγάπη. «Τόσο πλατύ και φωτεινό. Σαν μικρού παιδιού». Ναι. Μόνο που τώρα πια είχε περάσει τα πενήντα, σκέφτηκε. Περπάτησε μέχρι το παράθυρο. Κοιτάζοντας κάτω τον έπιασε πάλι ίλιγγος. Έμενε στον εκατοστό πρώτο όροφο ενός ουρανοξύστη τελευταίας τεχνολογίας από αυτούς που χτίστηκαν μετά το 2040. «Πραγματικό θαύμα της τεχνολογίας» είχαν πει τότε. Μέσα του οργίστηκε. Έτσι έλεγαν για όλα πια… Για τις νέες σούπερ-ευκρινείς τηλεοράσεις, για τα επιβατικά αεροσκάφη των 2 Μαch, για τα αυτόματα οδηγούμενα αυτοκίνητα…. Αυτοκίνητα σαν αυτά που έβλεπε τώρα από το παράθυρο να κινούνται ομοιόμορφα, με την ίδια ακριβώς ταχύτητα, κινούμενα δίπλα-δίπλα, καταναλώνοντας ελάχιστη ηλεκτρική ενέργεια, και που σταματούσαν αυτόματα μόλις το σύστημα ελέγχου τους έπαιρνε σήμα από το σηματοδότη μπροστά ότι σε λίγο θα άναβε το κόκκινο φως ή υπήρχε κάποιο εμπόδιο. Το μόνο που απέμεινε – σκέφτηκε - ήταν να φτιάξουν και τον πολίτη που θα δούλευε αυτόματα, θα έτρωγε αυτόματα, και θα κοιμόταν αυτόματα χωρίς να διαμαρτύρεται ποτέ. Ή μήπως τον είχαν ήδη φτιάξει;….
Σε δεκαπέντε δεύτερα το ασανσέρ αντιβαρύτητας τον κατέβασε απαλά στο επίπεδο του Μετρό. Μετά από δέκα λεπτά διαδρομής βρέθηκε στην άλλη πλευρά της πόλης. Εδώ όλα ήταν πιο χαλαρά. Μέσα του ένιωθε έτοιμος. Σήμερα ήταν η δική του μέρα. Σήμερα όλα θα πήγαιναν όπως αυτός ήθελε..…
Μπίιιπ.. Μπίπ.. Ο ήχος της έγκρισης πρόσβασης στην αποθήκη που είχε νοικιάσει τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Έβαλε ξανά στο παλτό του την ατομική του κάρτα ελέγχου – κάτι σαν τις πιστωτικές του περασμένου αιώνα μόνο που αυτή ήταν μαζί ταυτότητα, κλειδί, και χίλια άλλα δυο μαζί - και μπήκε στην αποθήκη. ”Φωτισμός παρακαλώ”, είπε, και το μέρος λούστηκε με άπλετο φως. Και τότε την είδε ξανά… Στεκόταν εκεί, κατακόκκινη, πανέμορφη με τα μπροστινά της φώτα να εκπέμπουν μιαν αλλόκοτη αγριάδα. Στο πίσω μέρος έγραφε, με τα πιο όμορφα γράμματα που είχε δει ποτέ, το όνομά της: LANCIA DELTA INTEGRALE 16V EVOLUZIONE 2. «Πριν από εξήντα χρόνια ήταν ό,τι πιο ποθητό κυκλοφορούσε στους δρόμους. Σήμερα πόσοι άραγε ξέρουν για αυτή;», σκέφτηκε. Πιθανότατα κανείς. Ποιον ενδιέφερε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο όχημα που κινούνταν από ένα αρχαίο κινητήρα εσωτερικής καύσης που έκαιγε – άκουσον, άκουσον – βενζίνη!!, έκανε δαιμονισμένο θόρυβο και δεν είχε ενσωματωμένο οπτικο-ακουστικό σύστημα ψυχαγωγίας; Ούτε σύνδεση με το διαδίκτυο δεν είχε, xώρια που ήταν παράνομο να κυκλοφορήσει στους δρόμους. Εξάλλου η διάθεση της βενζίνης είχε σταματήσει σε όλο τον κόσμο και η χρήση της ήταν παράνομη ήδη από το 2030. Προχώρησε και έκανε μια βόλτα γύρω-γύρω. Χάιδεψε το στιλπνό, βαθύ κόκκινο χρώμα, μύρισε ηδονικά το δέρμα των μπέζ μπάκετ καθισμάτων, άφησε το βλέμμα του να ξεκουραστεί επάνω στις πανέμορφες ζάντες και τα τετράπαχα λάστιχα… «Θεέ μου» σκέφτηκε. «Είναι πράγματι σαν καινούρια!» Tου είχε πάρει δυο χρόνια από τη μέρα που την αγόρασε για να την επαναφέρει σε αυτήν την κατάσταση. Για την ακρίβεια εκατόν τέσσερα απογεύματα γεμάτα χρώμα, εργαλεία, παλιά βιβλία για αναπαλαίωση του αυτοκινήτου, τόνους καφέ , αρκετούς μισθούς και πάνω από όλα μεράκι. Πολλές φορές ξεχνούσε και να φάει. Και την επόμενη άκουγε τα επιτιμητικά σχόλια των συναδέλφων στο γραφείο για «τον παλαβό με εκείνες τις παλιές μηχανές που άργησε πάλι.». Και τώρα, να, μπροστά του στεκόταν ο ζωντανός θρύλος των αγώνων αυτοκινήτου μιας εποχής που είχε περάσει και δεν θα ξαναρχόταν ποτέ πια.
Σηκώθηκε και προχώρησε προς το βάθος της αποθήκης.. Ένα μαύρο δοχείο βρισκόταν ανάμεσα σε κάτι κουτιά με χρώματα , που έγραφε επάνω με μεγάλα μαύρα γράμματα το περιεχόμενό του: ΑΠΕΣΤΑΓΜΕΝΟ ΝΕΡΟ και από κάτω με μικρότερα : ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ. Έριξε μια προσεκτική ματιά στις σφραγίδες. Η δουλειά που είχε γίνει στην πλαστογράφησή τους ήταν εξαιρετική. Κι αυτό γιατί το μαύρο δοχείο δεν περιείχε νερό. Ήταν γεμάτο με βενζίνη. Πενήντα λίτρα παλιά καλή αμόλυβδη βενζίνη πρώτης ποιότητας, αυστηρά απαγορευμένη τώρα πια και χαρακτηρισμένη ως επικίνδυνο τοξικό υλικό. Αν κάποιος ήξερε για αυτό θα τον κατέδιδε σίγουρα και θα περνούσε τις υπόλοιπες μέρες του σε κάποιο Ίδρυμα Αναμόρφωσης Πολιτών .
Άνοιξε το πώμα του ρεζερβουάρ της LANCIA, και προσεκτικά άδειασε σιγά – σιγά την βενζίνη μέσα. Ύστερα άνοιξε την πόρτα , άφησε το σώμα του να γλιστρήσει στο κάθισμα του οδηγού και με τρεμάμενο χέρι γύρισε το κλειδί του διακόπτη της μίζας μια φορά. Λαμπάκια άναψαν εδώ και εκεί, ακούστηκε ο θόρυβος από την αντλία βενζίνης και ο δείκτης καυσίμου κινήθηκε προς την ένδειξη FULL. Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Δούλευε!! Γύρισε ακόμα λίγο το κλειδί πατώντας ελαφρά το πεντάλ του γκαζιού. Η μίζα γύρισε μια, δυο , τρεις φορές και ξαφνικά η αποθήκη γέμισε από έναν βαθύ μπάσο εκκωφαντικό ήχο! Ο κινητήρας ήρθε στη ζωή ουρλιάζοντας σαν μωρό που γεννιέται. Πάτησε μια -δυο φορές το πεντάλ του γκαζιού και ρίγησε ,αισθανόμενος τα πιστόνια να γλιστράνε πάνω στα τοιχώματα των κυλίνδρων και ακούγοντας τον θόρυβο από τις βαλβίδες που ανοιγόκλειναν ρυθμικά. «Αυτό είναι φίλε μου» σκέφτηκε. «Τα κατάφερα. Επιτέλους τα κατάφερα».Κάθισε εκεί γύρω στα τρία λεπτά, μην κάνοντας τίποτα, με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά, ακούγοντας την μηχανή του αυτοκινήτου να γουργουρίζει στο ρελαντί, βυθισμένος στις σκέψεις του.
Η βαριά πόρτα της αποθήκης άνοιξε αργά, και πρώτα ξεπρόβαλλε το ρύγχος της INTEGRALE. Kύλισε αργά μέχρι το δρόμο και σταμάτησε εκεί. Μερικοί περαστικοί στάθηκαν αποσβολωμένοι κοιτώντας την . « Θεέ μου τι είναι αυτό?» είπε ένας άνδρας. «Νομ... νομίζω πως πρέπει να ειδοποιήσουμε τις αρχές» είπε ένας άλλος. «Σίγουρα είναι κάποιος δραπέτης ψυχιατρείου ή κάτι τέτοιο». Ο άνδρας στο αμάξι δεν τους κοίταξε καν. Κοίταξε έξω και αισθάνθηκε μιαν απέραντη γαλήνη. Ένας ζεστός ήλιος έλαμπε ψηλά, δεν φυσούσε καθόλου και μπροστά του ο δρόμος ήταν εντελώς άδειος. Κούμπωσε την πρώτη ταχύτητα στο κιβώτιο ταχυτήτων, ανέβασε τις στροφές κοντά στην κόκκινη περιοχή του στροφόμετρου και άφησε τον συμπλέκτη.
Η LANCIA ξεχύθηκε μπροστά σαν κυνηγιάρικο σκυλί. Η επιτάχυνση τον κόλλησε στο κάθισμα. Έστριψε αριστερά , πέρασε μια πινακίδα που έλεγε «ΟΡΙΑ ΠΟΛΕΩΣ-ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ-ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ», και ακολούθησε έναν παλιό δρόμο γεμάτο στροφές. Αυτό ήταν! Τα είχε καταφέρει! Πόσες φορές είχε κάνει νοερά αυτή την διαδρομή…. Κούμπωσε στο κιβώτιο την τρίτη ταχύτητα και πάτησε βαθιά το πεντάλ του γκαζιού. Η επιτάχυνση ήταν εκπληκτική. Ο βρυχηθμός από την εισαγωγή του κινητήρα και την εξάτμιση του έστελνε ρίγη στην σπονδυλική στήλη. Οι δονήσεις που έρχονταν από παντού του θύμιζαν ότι οδηγούσε ένα πραγματικό μηχάνημα, ένα εργαλείο οδηγικής απόλαυσης αποτελούμενο από γρανάζια, πιστόνια, βαλβίδες, ένα μηχάνημα που ήθελε – που ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ - τη συμμετοχή του οδηγού του στην διαδικασία της οδήγησης. Από το κατεβασμένο παράθυρο έμπαιναν στην καμπίνα χίλιες δυο μυρωδιές από την μαγιάτικη φύση μεθώντας τον, και οι αχτίδες του ήλιου περνούσαν μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων και παιχνίδιζαν επάνω στο ταμπλό. Πήρε μια δεξιά στροφή κατεβάζοντας σε δευτέρα, και ύστερα κι άλλη, κι άλλη… Ο γκρεμός από αριστερά του περίμενε ένα του λάθος αλλά μάταια. Η επικοινωνία με το δρόμο ήταν εκπληκτική. Το τιμόνι σκιρτούσε στα χέρια του λες κι ήταν ζωντανό, ο κινητήρας ούρλιαζε , οι μεταλλικοί θόρυβοι από το κιβώτιο του θύμιζαν συνεχώς ότι στα χέρια του δεν κρατούσε κάποιο ηλεκτρονικό joystick , και τα θηριώδη αεριζόμενα δισκόφρενα τον κολλούσαν στην ζώνη ασφαλείας κάθε φορά που επιβράδυνε πριν από μια στροφή.
Πέρασε μια αριστερή καμπή με 190 χιλιόμετρα την ώρα και βύθισε το δεξί πεντάλ στο πάτωμα καθώς βγήκε σε μια τεράστια ευθεία. 200, 210, 230…Δεν τον ένοιαζε τίποτα πια. Είχε ξεχάσει τα πάντα. Γραφείο , δουλειά , ρουτίνα , πλαστικό φαγητό ….Ο κόσμος όλος ήταν αυτός και η κόκκινη INTEGRALE του μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων , που έδιναν λες παράσταση μόνο για αυτόν.
Και τότε τους είδε. Ένα μαύρο ελικόπτερο της αστυνομίας στα αριστερά του, με τα φώτα του να αναβοσβήνουν σαν τρελά.«Πολίτη, σταμάτησε αμέσως το όχημα» άκουσε τη φωνή από το μεγάφωνο του ελικοπτέρου. «Συλλαμβάνεσαι. Σταμάτα και μην επιχειρήσεις να προβάλλεις αντίσταση». Τους αγνόησε επιδεικτικά. Εξάλλου το περίμενε ότι αργά η γρήγορα αυτό θα συνέβαινε. Κράτησε γερά το τιμόνι και συνέχισε να επιταχύνει δαιμονισμένα. «Πολίτη σταμάτησε αμέσως. Δεν μπορείς να ξεφύγεις.» άκουσε πάλι από το ελικόπτερο. Στο βάθος της ευθείας είδε να αναβοσβήνουν δεκάδες φώτα. Η ευθεία τελείωνε και στο τέλος της πέντε οχήματα της αστυνομίας του είχαν κλείσει το δρόμο. Αυτό ήταν λοιπόν. Όλα είχαν τελειώσει. Το ταχύμετρο έδειχνε 230 σταθερά. Ανακάθισε στο κάθισμα, έσφιξε γερά το τιμόνι και κοίταξε προς το ελικόπτερο. Κάποιος κούναγε σαν τρελός τα χέρια του πάνω-κάτω κάνοντάς του νόημα να σταματήσει. Τα αυτοκίνητα στο μπλόκο μπροστά του πλησίαζαν επικίνδυνα. Χαιρέτησε τον τύπο στο ελικόπτερο , κοίταξε ξανά μπροστά και έστριψε απότομα δεξιά και αμέσως αριστερά. Η LANCIA σύρθηκε με το πλάι για καμμιά εκατοστή μέτρα σε μια ηρωική τελευταία πλαγιολίσθηση και βούτηξε στο κενό, κάνοντας ένα εκκωφαντικό θόρυβο καθώς οι τροχοί έχασαν την επαφή με το έδαφος και οι στροφές του κινητήρα ανέβηκαν στα ύψη. Καθώς έπεφτε στο κενό ο άνδρας δεν έβλεπε το χάος. Από μπροστά του περνούσαν με εκπληκτική ταχύτητα δεκάδες εικόνες. Εικόνες γεμάτες από LANCIA και Ράλι Ακρόπολις, ο Κάνκουνεν με ένα χρυσό κύπελλο στα χέρια, μικρά παιδιά μαζεμένα γύρω από μια κόκκινη DELTONA, κόσμος να σηκώνεται όρθιος σε ένα πέρασμα του Οριόλ , ο Μπιαζιόν να στρίβει με χειρόφρενο σε μια φουρκέτα , και σκόνη. Πολύ σκόνη…….
O νεαρός αστυνομικός κοιτούσε με δέος τα συντρίμμια της INTEGRALE κουνώντας το κεφάλι του. «Πίστευα πως αυτά συνέβαιναν μόνο στα εκπαιδευτικά βίντεο που μας έδειχναν » είπε στο συνάδελφό του. «Εξάλλου αυτός είναι ένας από τους λόγους που απαγορεύτηκαν αυτά τα οχήματα. Ο οδηγός?» «Είναι νεκρός» του απάντησε ο άλλος. «Να, τώρα τον μεταφέρουν» .Σταμάτησαν να μιλούν και κοίταξαν με περιέργεια καθώς οι νοσοκόμοι πέρασαν μπροστά τους με τον νεκρό άνδρα επάνω σε φορείο.
Οι δυο αστυνομικοί κοιτάχτηκαν απορημένοι.«Το είδες κι εσύ; » ρώτησε ο ένας. Ο άλλος κούνησε καταφατικά το κεφάλι.. «Ναι , το είδα» απάντησε. «Χαμογελούσε!..» «Και τι χαμόγελο! Τόσο πλατύ και φωτεινό…Σαν…σαν χαμόγελο μικρού παιδιού…»……..
Σκέφτηκα πως θα ταν ωραιο να το μοιραστώ μαζι σας μιας και ειμαστε όλοι εδω μέσα λιγο -πολυ τρελοι με την αυτοκινηση.
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
“Καλημέρα σας. Παρακαλώ ξυπνήστε. Η ώρα είναι επτά και σήμερα είναι Δευτέρα πρώτη Μαΐου του έτους δυο χιλιάδες πενήντ…. ” Η φωνή σταμάτησε απότομα καθώς ο άνδρας στο κρεβάτι απενεργοποίησε το σύστημα αφύπνισης με ένα σύντομο «ΟK». Ανασηκώθηκε και κάθισε για λίγο στο κρεβάτι ,όχι όμως για να ξυπνήσει. Άλλωστε δεν είχε κλείσει μάτι όλη τη νύχτα. Το είχε πάρει απόφαση επιτέλους.. Σήμερα δεν θα πήγαινε στη δουλειά. Μάλιστα κύριε. Δεν είχε να πάει πουθενά. Ήξερε βέβαια τις συνέπειες : Ο προϊστάμενός του θα ούρλιαζε όπως συνήθως , θα του μείωναν το μισθό του ίσως και να τον απέλυαν, ποιός ξέρει; Όμως τίποτε δεν είχε σημασία αυτή την μέρα. Τίποτε εκτός από εκείνη…..
Σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε. «Τι ωραίο χαμόγελο που έχεις» του είχε πει κάποτε μια παλιά του αγάπη. «Τόσο πλατύ και φωτεινό. Σαν μικρού παιδιού». Ναι. Μόνο που τώρα πια είχε περάσει τα πενήντα, σκέφτηκε. Περπάτησε μέχρι το παράθυρο. Κοιτάζοντας κάτω τον έπιασε πάλι ίλιγγος. Έμενε στον εκατοστό πρώτο όροφο ενός ουρανοξύστη τελευταίας τεχνολογίας από αυτούς που χτίστηκαν μετά το 2040. «Πραγματικό θαύμα της τεχνολογίας» είχαν πει τότε. Μέσα του οργίστηκε. Έτσι έλεγαν για όλα πια… Για τις νέες σούπερ-ευκρινείς τηλεοράσεις, για τα επιβατικά αεροσκάφη των 2 Μαch, για τα αυτόματα οδηγούμενα αυτοκίνητα…. Αυτοκίνητα σαν αυτά που έβλεπε τώρα από το παράθυρο να κινούνται ομοιόμορφα, με την ίδια ακριβώς ταχύτητα, κινούμενα δίπλα-δίπλα, καταναλώνοντας ελάχιστη ηλεκτρική ενέργεια, και που σταματούσαν αυτόματα μόλις το σύστημα ελέγχου τους έπαιρνε σήμα από το σηματοδότη μπροστά ότι σε λίγο θα άναβε το κόκκινο φως ή υπήρχε κάποιο εμπόδιο. Το μόνο που απέμεινε – σκέφτηκε - ήταν να φτιάξουν και τον πολίτη που θα δούλευε αυτόματα, θα έτρωγε αυτόματα, και θα κοιμόταν αυτόματα χωρίς να διαμαρτύρεται ποτέ. Ή μήπως τον είχαν ήδη φτιάξει;….
Σε δεκαπέντε δεύτερα το ασανσέρ αντιβαρύτητας τον κατέβασε απαλά στο επίπεδο του Μετρό. Μετά από δέκα λεπτά διαδρομής βρέθηκε στην άλλη πλευρά της πόλης. Εδώ όλα ήταν πιο χαλαρά. Μέσα του ένιωθε έτοιμος. Σήμερα ήταν η δική του μέρα. Σήμερα όλα θα πήγαιναν όπως αυτός ήθελε..…
Μπίιιπ.. Μπίπ.. Ο ήχος της έγκρισης πρόσβασης στην αποθήκη που είχε νοικιάσει τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Έβαλε ξανά στο παλτό του την ατομική του κάρτα ελέγχου – κάτι σαν τις πιστωτικές του περασμένου αιώνα μόνο που αυτή ήταν μαζί ταυτότητα, κλειδί, και χίλια άλλα δυο μαζί - και μπήκε στην αποθήκη. ”Φωτισμός παρακαλώ”, είπε, και το μέρος λούστηκε με άπλετο φως. Και τότε την είδε ξανά… Στεκόταν εκεί, κατακόκκινη, πανέμορφη με τα μπροστινά της φώτα να εκπέμπουν μιαν αλλόκοτη αγριάδα. Στο πίσω μέρος έγραφε, με τα πιο όμορφα γράμματα που είχε δει ποτέ, το όνομά της: LANCIA DELTA INTEGRALE 16V EVOLUZIONE 2. «Πριν από εξήντα χρόνια ήταν ό,τι πιο ποθητό κυκλοφορούσε στους δρόμους. Σήμερα πόσοι άραγε ξέρουν για αυτή;», σκέφτηκε. Πιθανότατα κανείς. Ποιον ενδιέφερε ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο όχημα που κινούνταν από ένα αρχαίο κινητήρα εσωτερικής καύσης που έκαιγε – άκουσον, άκουσον – βενζίνη!!, έκανε δαιμονισμένο θόρυβο και δεν είχε ενσωματωμένο οπτικο-ακουστικό σύστημα ψυχαγωγίας; Ούτε σύνδεση με το διαδίκτυο δεν είχε, xώρια που ήταν παράνομο να κυκλοφορήσει στους δρόμους. Εξάλλου η διάθεση της βενζίνης είχε σταματήσει σε όλο τον κόσμο και η χρήση της ήταν παράνομη ήδη από το 2030. Προχώρησε και έκανε μια βόλτα γύρω-γύρω. Χάιδεψε το στιλπνό, βαθύ κόκκινο χρώμα, μύρισε ηδονικά το δέρμα των μπέζ μπάκετ καθισμάτων, άφησε το βλέμμα του να ξεκουραστεί επάνω στις πανέμορφες ζάντες και τα τετράπαχα λάστιχα… «Θεέ μου» σκέφτηκε. «Είναι πράγματι σαν καινούρια!» Tου είχε πάρει δυο χρόνια από τη μέρα που την αγόρασε για να την επαναφέρει σε αυτήν την κατάσταση. Για την ακρίβεια εκατόν τέσσερα απογεύματα γεμάτα χρώμα, εργαλεία, παλιά βιβλία για αναπαλαίωση του αυτοκινήτου, τόνους καφέ , αρκετούς μισθούς και πάνω από όλα μεράκι. Πολλές φορές ξεχνούσε και να φάει. Και την επόμενη άκουγε τα επιτιμητικά σχόλια των συναδέλφων στο γραφείο για «τον παλαβό με εκείνες τις παλιές μηχανές που άργησε πάλι.». Και τώρα, να, μπροστά του στεκόταν ο ζωντανός θρύλος των αγώνων αυτοκινήτου μιας εποχής που είχε περάσει και δεν θα ξαναρχόταν ποτέ πια.
Σηκώθηκε και προχώρησε προς το βάθος της αποθήκης.. Ένα μαύρο δοχείο βρισκόταν ανάμεσα σε κάτι κουτιά με χρώματα , που έγραφε επάνω με μεγάλα μαύρα γράμματα το περιεχόμενό του: ΑΠΕΣΤΑΓΜΕΝΟ ΝΕΡΟ και από κάτω με μικρότερα : ΕΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ. Έριξε μια προσεκτική ματιά στις σφραγίδες. Η δουλειά που είχε γίνει στην πλαστογράφησή τους ήταν εξαιρετική. Κι αυτό γιατί το μαύρο δοχείο δεν περιείχε νερό. Ήταν γεμάτο με βενζίνη. Πενήντα λίτρα παλιά καλή αμόλυβδη βενζίνη πρώτης ποιότητας, αυστηρά απαγορευμένη τώρα πια και χαρακτηρισμένη ως επικίνδυνο τοξικό υλικό. Αν κάποιος ήξερε για αυτό θα τον κατέδιδε σίγουρα και θα περνούσε τις υπόλοιπες μέρες του σε κάποιο Ίδρυμα Αναμόρφωσης Πολιτών .
Άνοιξε το πώμα του ρεζερβουάρ της LANCIA, και προσεκτικά άδειασε σιγά – σιγά την βενζίνη μέσα. Ύστερα άνοιξε την πόρτα , άφησε το σώμα του να γλιστρήσει στο κάθισμα του οδηγού και με τρεμάμενο χέρι γύρισε το κλειδί του διακόπτη της μίζας μια φορά. Λαμπάκια άναψαν εδώ και εκεί, ακούστηκε ο θόρυβος από την αντλία βενζίνης και ο δείκτης καυσίμου κινήθηκε προς την ένδειξη FULL. Η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Δούλευε!! Γύρισε ακόμα λίγο το κλειδί πατώντας ελαφρά το πεντάλ του γκαζιού. Η μίζα γύρισε μια, δυο , τρεις φορές και ξαφνικά η αποθήκη γέμισε από έναν βαθύ μπάσο εκκωφαντικό ήχο! Ο κινητήρας ήρθε στη ζωή ουρλιάζοντας σαν μωρό που γεννιέται. Πάτησε μια -δυο φορές το πεντάλ του γκαζιού και ρίγησε ,αισθανόμενος τα πιστόνια να γλιστράνε πάνω στα τοιχώματα των κυλίνδρων και ακούγοντας τον θόρυβο από τις βαλβίδες που ανοιγόκλειναν ρυθμικά. «Αυτό είναι φίλε μου» σκέφτηκε. «Τα κατάφερα. Επιτέλους τα κατάφερα».Κάθισε εκεί γύρω στα τρία λεπτά, μην κάνοντας τίποτα, με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά, ακούγοντας την μηχανή του αυτοκινήτου να γουργουρίζει στο ρελαντί, βυθισμένος στις σκέψεις του.
Η βαριά πόρτα της αποθήκης άνοιξε αργά, και πρώτα ξεπρόβαλλε το ρύγχος της INTEGRALE. Kύλισε αργά μέχρι το δρόμο και σταμάτησε εκεί. Μερικοί περαστικοί στάθηκαν αποσβολωμένοι κοιτώντας την . « Θεέ μου τι είναι αυτό?» είπε ένας άνδρας. «Νομ... νομίζω πως πρέπει να ειδοποιήσουμε τις αρχές» είπε ένας άλλος. «Σίγουρα είναι κάποιος δραπέτης ψυχιατρείου ή κάτι τέτοιο». Ο άνδρας στο αμάξι δεν τους κοίταξε καν. Κοίταξε έξω και αισθάνθηκε μιαν απέραντη γαλήνη. Ένας ζεστός ήλιος έλαμπε ψηλά, δεν φυσούσε καθόλου και μπροστά του ο δρόμος ήταν εντελώς άδειος. Κούμπωσε την πρώτη ταχύτητα στο κιβώτιο ταχυτήτων, ανέβασε τις στροφές κοντά στην κόκκινη περιοχή του στροφόμετρου και άφησε τον συμπλέκτη.
Η LANCIA ξεχύθηκε μπροστά σαν κυνηγιάρικο σκυλί. Η επιτάχυνση τον κόλλησε στο κάθισμα. Έστριψε αριστερά , πέρασε μια πινακίδα που έλεγε «ΟΡΙΑ ΠΟΛΕΩΣ-ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ-ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ», και ακολούθησε έναν παλιό δρόμο γεμάτο στροφές. Αυτό ήταν! Τα είχε καταφέρει! Πόσες φορές είχε κάνει νοερά αυτή την διαδρομή…. Κούμπωσε στο κιβώτιο την τρίτη ταχύτητα και πάτησε βαθιά το πεντάλ του γκαζιού. Η επιτάχυνση ήταν εκπληκτική. Ο βρυχηθμός από την εισαγωγή του κινητήρα και την εξάτμιση του έστελνε ρίγη στην σπονδυλική στήλη. Οι δονήσεις που έρχονταν από παντού του θύμιζαν ότι οδηγούσε ένα πραγματικό μηχάνημα, ένα εργαλείο οδηγικής απόλαυσης αποτελούμενο από γρανάζια, πιστόνια, βαλβίδες, ένα μηχάνημα που ήθελε – που ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ - τη συμμετοχή του οδηγού του στην διαδικασία της οδήγησης. Από το κατεβασμένο παράθυρο έμπαιναν στην καμπίνα χίλιες δυο μυρωδιές από την μαγιάτικη φύση μεθώντας τον, και οι αχτίδες του ήλιου περνούσαν μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων και παιχνίδιζαν επάνω στο ταμπλό. Πήρε μια δεξιά στροφή κατεβάζοντας σε δευτέρα, και ύστερα κι άλλη, κι άλλη… Ο γκρεμός από αριστερά του περίμενε ένα του λάθος αλλά μάταια. Η επικοινωνία με το δρόμο ήταν εκπληκτική. Το τιμόνι σκιρτούσε στα χέρια του λες κι ήταν ζωντανό, ο κινητήρας ούρλιαζε , οι μεταλλικοί θόρυβοι από το κιβώτιο του θύμιζαν συνεχώς ότι στα χέρια του δεν κρατούσε κάποιο ηλεκτρονικό joystick , και τα θηριώδη αεριζόμενα δισκόφρενα τον κολλούσαν στην ζώνη ασφαλείας κάθε φορά που επιβράδυνε πριν από μια στροφή.
Πέρασε μια αριστερή καμπή με 190 χιλιόμετρα την ώρα και βύθισε το δεξί πεντάλ στο πάτωμα καθώς βγήκε σε μια τεράστια ευθεία. 200, 210, 230…Δεν τον ένοιαζε τίποτα πια. Είχε ξεχάσει τα πάντα. Γραφείο , δουλειά , ρουτίνα , πλαστικό φαγητό ….Ο κόσμος όλος ήταν αυτός και η κόκκινη INTEGRALE του μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων και ήχων , που έδιναν λες παράσταση μόνο για αυτόν.
Και τότε τους είδε. Ένα μαύρο ελικόπτερο της αστυνομίας στα αριστερά του, με τα φώτα του να αναβοσβήνουν σαν τρελά.«Πολίτη, σταμάτησε αμέσως το όχημα» άκουσε τη φωνή από το μεγάφωνο του ελικοπτέρου. «Συλλαμβάνεσαι. Σταμάτα και μην επιχειρήσεις να προβάλλεις αντίσταση». Τους αγνόησε επιδεικτικά. Εξάλλου το περίμενε ότι αργά η γρήγορα αυτό θα συνέβαινε. Κράτησε γερά το τιμόνι και συνέχισε να επιταχύνει δαιμονισμένα. «Πολίτη σταμάτησε αμέσως. Δεν μπορείς να ξεφύγεις.» άκουσε πάλι από το ελικόπτερο. Στο βάθος της ευθείας είδε να αναβοσβήνουν δεκάδες φώτα. Η ευθεία τελείωνε και στο τέλος της πέντε οχήματα της αστυνομίας του είχαν κλείσει το δρόμο. Αυτό ήταν λοιπόν. Όλα είχαν τελειώσει. Το ταχύμετρο έδειχνε 230 σταθερά. Ανακάθισε στο κάθισμα, έσφιξε γερά το τιμόνι και κοίταξε προς το ελικόπτερο. Κάποιος κούναγε σαν τρελός τα χέρια του πάνω-κάτω κάνοντάς του νόημα να σταματήσει. Τα αυτοκίνητα στο μπλόκο μπροστά του πλησίαζαν επικίνδυνα. Χαιρέτησε τον τύπο στο ελικόπτερο , κοίταξε ξανά μπροστά και έστριψε απότομα δεξιά και αμέσως αριστερά. Η LANCIA σύρθηκε με το πλάι για καμμιά εκατοστή μέτρα σε μια ηρωική τελευταία πλαγιολίσθηση και βούτηξε στο κενό, κάνοντας ένα εκκωφαντικό θόρυβο καθώς οι τροχοί έχασαν την επαφή με το έδαφος και οι στροφές του κινητήρα ανέβηκαν στα ύψη. Καθώς έπεφτε στο κενό ο άνδρας δεν έβλεπε το χάος. Από μπροστά του περνούσαν με εκπληκτική ταχύτητα δεκάδες εικόνες. Εικόνες γεμάτες από LANCIA και Ράλι Ακρόπολις, ο Κάνκουνεν με ένα χρυσό κύπελλο στα χέρια, μικρά παιδιά μαζεμένα γύρω από μια κόκκινη DELTONA, κόσμος να σηκώνεται όρθιος σε ένα πέρασμα του Οριόλ , ο Μπιαζιόν να στρίβει με χειρόφρενο σε μια φουρκέτα , και σκόνη. Πολύ σκόνη…….
O νεαρός αστυνομικός κοιτούσε με δέος τα συντρίμμια της INTEGRALE κουνώντας το κεφάλι του. «Πίστευα πως αυτά συνέβαιναν μόνο στα εκπαιδευτικά βίντεο που μας έδειχναν » είπε στο συνάδελφό του. «Εξάλλου αυτός είναι ένας από τους λόγους που απαγορεύτηκαν αυτά τα οχήματα. Ο οδηγός?» «Είναι νεκρός» του απάντησε ο άλλος. «Να, τώρα τον μεταφέρουν» .Σταμάτησαν να μιλούν και κοίταξαν με περιέργεια καθώς οι νοσοκόμοι πέρασαν μπροστά τους με τον νεκρό άνδρα επάνω σε φορείο.
Οι δυο αστυνομικοί κοιτάχτηκαν απορημένοι.«Το είδες κι εσύ; » ρώτησε ο ένας. Ο άλλος κούνησε καταφατικά το κεφάλι.. «Ναι , το είδα» απάντησε. «Χαμογελούσε!..» «Και τι χαμόγελο! Τόσο πλατύ και φωτεινό…Σαν…σαν χαμόγελο μικρού παιδιού…»……..