Μαγικες στεκιες..
Αντιγραφω ενα ρεπορταζ-συνεντευξη που εκανε ενας γνωστος μου σε τοπικη εφημεριδα (Χανια)
Aθλημα για εκατοντάδες Eλληνες και χόμπι για αρκετές χιλιάδες αποτελεί τα τελευταία χρόνια το μπιλιάρδο, καθώς από “παρεξηγημένη”... ενασχόληση, συνδεδεμένη με κακόφημα στέκια -τις προηγούμενες δεκαετίες έχει αποκτήσει, σταδιακά, τη θέση που του αξίζει, χαρίζοντας, μάλιστα, διεθνείς επιτυχίες στη χώρα μας σε αγωνιστικό επίπεδο
Είναι, δε, εξαιρετικά δύσκολο παιχνίδι, καθότι ψυχοτεχνικό, ενώ συμβάλλει σημαντικά στην άσκηση του μυαλού αλλά και του σώματος, γεγονός που γνωρίζουν καλά κυρίως οι επαγγελματίες, αλλά και οι ερασιτέχνες παίκτες.
Eνας από αυτούς, επαγγελματίας παίκτης επί σειρά ετών,ο οποίος έχει συνεισφέρει σε μεγάλο βαθμό στην αναβάθμιση του μπιλιάρδου στα Χανιά και όχι μόνο είναι ο Aρης Δαμουλάκης.Είναι ο άνθρωπος που στα μέσα της δεκαετίας του 1980«ανέσυρε» το μπιλιάρδο από τα -θεωρούμενα ως κακό-
φημα σφαιριστήρια και τα υπόγεια και το «έβαλε» στα«σαλόνια», ανεβάζοντας κατακόρυφα το επίπεδο όσον αφορά τις συνθήκες του παιχνιδιού, με καλύτερα τραπέζια,καλύτερες στέκες, καλύτερο εν γένει «περιβάλλον».Είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έμαθε σε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, φίλους του μπιλιάρδου ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι απαιτεί μία ιδιαίτερη συμπεριφορά και αντιμετώπιση, κυρίαρχο στοιχείο της οποίας είναι ο σεβασμός, ενώ ταυτόχρονα μοιράστηκε με αρκετούς από αυτούς τα μυστικά του μπιλιάρδου, κυρίως του «αμερικάνικου».Είναι ο άνθρωπος που επί τριάντα περίπου χρόνια δίνει
τον δικό του αγώνα για την αναβάθμιση του μπιλιάρδου,ως αθλήματος πλέον.
Είναι ο νικητής δεκάδων τουρνουά, που έχουν γίνει την τελευταία εικοσιπενταετία στην Κρήτη και στην υπόλοιπη Ελλάδα, με αντιπάλους μεγάλους παίκτες και από τα Χανιά.Είναι ο άνθρωπος που έχει κερδίσει, σε διεθνείς διοργανώνεις, κορυφαίους παίκτες του μπιλιάρδου απΆ όλο τον
πλανήτη (πρωταθλητές Ευρώπης και κόσμου) και μάλιστα,σε κάποιες περιπτώσεις, με τρόπο εμφατικό, επιβλητικό.Είναι ο χάλκινος πρωταθλητής Ευρώπης για το 2007. Και, εσχάτως, είναι μέλος της τετραμελούς εθνικής ομάδας των ανδρών, που κατέκτησε, μετά από μία καταπληκτική
πορεία, το χάλκινο μετάλλιο στο πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα ομαδικού, που πραγματοποιήθηκε το 2010 στο Αννόβερο της Γερμανίας.
Τον Χανιώτη Aρη Δαμουλάκη τον γνώρισα λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Το μεγάλο για τα δεδομένα της τότε, αλλά και της σημερινής εποχής κατάστημα με μπιλιάρδα που είχε ανοίξει λίγα χρόνια νωρίτερα (1984)
γνώριζε... μεγάλες στιγμές, καθώς για πρώτη φορά υπήρχε στα Χανιά ένας πολυτελής χώρος, στον οποίο κάθε ενδιαφερόμενος μπορούσε να παίξει μπιλιάρδο, να πιει τον καφέ και το ποτό του, να διαβάσει την εφημερίδα
του, αλλά ακόμη και να δει αθλητικούς αγώνες. Με μία μόνο άτυπη, αλλά ουσιαστική- προϋπόθεση: να σέβεται,αγωνιστικά, αλλά και «κοινωνικά», τους υπόλοιπους θαμώνες. Δηλαδή, να αντιμετωπίζει το μπιλιάρδο (από τη στέκα
και το τραπέζι με τις μπάλες έως το ίδιο αυτό καθεαυτό το παιχνίδι, άρα και τους υπόλοιπους παίκτες) με σεβασμό.Θυμάμαι ότι το σημαντικότερο... αξιοθέατο εντός του καταστήματος ήταν ο ίδιος ο Aρης Δαμουλάκης, εν ώρα αγωνιστικής δράσης. Τον έβλεπες να παίζει αμερικάνικο μπιλιάρδο, κυρίως, και... χάζευες. Oχι μόνο αυτόν, αλλά και άλλους σημαντικούς Χανιώτες παίκτες, από τους οποίους ξεχώριζα με τα άπειρα μάτια μου τον Γιώργο Φλε-
μετάκη. Τι στέκες! (Eτσι τους λέγαμε, χαμηλόφωνα, κάποιοι πιτσιρικάδες χτυπώντας τα δάκτυλα όποτε βλέπαμε με γουρλωμένα μάτια απίστευτα χτυπήματα). Τι στεκιές!«Τα πρώτα χρόνια που έπαιξα μπιλιάρδο το λάτρεψα
πραγματικά», θυμάται ο κ. Δαμουλάκης, με αφορμή την τελευταία μεγάλη αγωνιστική επιτυχία της εθνικής ομάδας των ανδρών στο παγκόσμιο πρω-
τάθλημα του 2010 στο Αννόβερο.«Ξεκίνησα το 1977 σε ηλικία 17 ετών. Μεγάλος για τα σημερινά δεδομένα. Σήμερα, τα παιδιά ξε-
κινάνε να παίζουν από 8 ετών»,σημειώνει.
Επιστροφή στα χρόνια της αθώοτητας.«Η μεγάλη μου αγάπη για το παιχνίδι με οδήγησε, κάποια στιγμή,να σκεφθώ να ασχοληθώ και επαγγελματικά. Έφτιαξα έναν χώρο, αρχικά μικρό, πήγε πάρα πολύ καλά, αλλά λόγω διαφωνίας με
τον συνέταιρό μου έφυγα από εκεί και μετά από ένα χρόνο, το 1984, ξεκίνησα το μεγάλο μου κατάστημα, που διατηρώ μέχρι σήμερα. Σε αυτό το κατάστημα έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό, γιατί πραγματικά αγάπησα και αγαπώ πάρα πολύ αυτό το παιχνίδι, το οποίο θέλω να προβάλωστον κόσμο με τον σωστό τρόπο. Δηλαδή: παλιότερα το μπιλιάρδο, όπως γνωρίζουμε όλοι, ήταν μάλλον σε άσχημα χέρια, σε χέρια μη επαγγελματιών, με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει και να φτάσει σε σημεία πολύ άσχημα και ο κόσμος να το
γνωρίζει το παιχνίδι μέσα από καταστήματα, τα οποία δεν ήταν αυτά που έπρεπε να είναι ποιοτικά. Όλα πηγάζουν από τη μεγάλη μου αγάπη για το μπιλιάρδο. Ξεκίνησα, λοιπόν,αυτό το μαγαζί, έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό, έφτιαξα έναν χώρο,ο οποίος ήταν καταπληκτικός για την
εποχή εκείνη -και αυτό ήταν κοινά αποδεκτό και έκτισα το όνειρό μου.
Αρχισα να κάνω πολύ μεγάλα τουρνουά, αρχικά σε επίπεδο Χανίων,στη συνέχεια παγκρήτια, "κατέβαζα"παίκτες απΆ όλη την Ελλάδα κι έκανα
πανελλήνιες διοργανώσεις, έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.Χρησιμοποιούσα πολύ καλές συνθήκες στα τραπέζια μου,πρωτόγνωρες για τα Χανιά τότε, τσόχες επαγγελματικών πρωταθλημάτων, στέκες το ίδιο, φιλοξενούσαμε μεγάλους παίκτες από παντού. Υπήρχε μια μεγάλη δραστηριότητα και το μπιλιάρδο "έφυγε", λόγω χώρου και λόγω δραστηριοτήτων, εντελώς από την πραγματικότητα που υπήρχε μέχρι τότε και πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο», σημειώνει ο κ. Δαμουλάκης..
ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Αναφερόμενος στο μπιλιάρδο, ως άθλημα, ως παιχνίδι, ο κ.Δαμουλάκης επισημαίνει ότι «είναι ψυχοτεχνικό. Δηλαδή απαιτεί καλή τεχνική και καλή ψυχολογία. Για να έχεις πολύ καλή ψυχολογία πρέπει να έχεις καθαρό κεφάλι, καθαρό μυαλό. Δεν είναι δυνατόν ένας παίκτης με προβλήματα να αποδώσει πολύ καλό μπιλιάρδο. Πρέπει, ταυτόχρονα, να έχεις πολύ καλή φυσική κατάσταση και καλή ισορροπία πάνω στο τραπέζι. Οσον αφορά τις στέκες, σαφώς και ο κάθε παίκτης πρέπει να έχει μία στέκα που να ταιριάζει στο χέρι του γάντι,διότι πρέπει να τη μάθει καλά και να είναι σίγουρος ότι σε κά-
θε χτύπημα η στέκα θα τον βοηθήσει και δεν θα του δημιουργήσει πρόβλημα».
Η πίστη και τα μετάλλια..
ΟΑρης Δαμουλάκης πίστευε εδώ και πολλάχρόνια ότι οι Ελληνες παίκτες του «αμερικάνικου» μπιλιάρδου δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν, σε ταλέντο και ικα-
νότητες, από άλλους παίκτες του εξωτερικού. Ο ίδιος το απέδειξε το 2007, όταν κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πρά-
γας. «Μέχρι τότε, οι συμπαίκτες μου και γενικά ο κόσμος του μπιλιάρδου πίστευαν ότι η Ελλάδα είναι μια ταχύτητα πίσω από τις υπόλοιπες χώρες. Εγώ δεν το πίστευα ποτέ αυτό. Εγώ πίστευα ότι οι Ελληνες αθλητές μπορούν να σταθούν πολύ ψηλά και το απέδειξα φέρνοντας το πρώτο μετάλλιο. Αυτό ήταν η απαρχή για μια καλή αγωνιστική συνέχεια που είχαμε. Πέρυσι, ο Νίκος Οικονομόπουλος, μέλος και αυτός της εθνικής ομάδας του παγκοσμίου, πήρε ασημένιο ευρωπαϊκό μετάλλιο στο οκτάμπαλο. Φέτος, ο 19χρονος
Αλέξανδρος Καζάκης πήρε χάλκινο ευρωπαϊκό μετάλλιο στο εννιάμπαλο. Δηλαδή, οι παίκτες μας είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο».Ο κ. Δαμουλάκης σημειώνει ότι«όταν πήγαμε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Αννόβερο, όπου συμμετείχαν 53 χώρες απΆόλον τον κόσμο, πίστευα πραγματικά ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι καλό και για καλή μας όπως αποδείχθηκε τύχη ξεκινήσαμε με έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο: την Ισπανία,την ομάδα του παγκόσμιου
πρωταθλητή Νταβίντ Αλ Κάιντε.Ο Νταβίντ είναι ένας τεράστιος παίκτης, ο οποίος κατέκτησε την πρώτη θέση στο παγκόσμιο επαγγελματικό πρωτάθλημα δεκάμπαλου που έγινε φέτος στις ΗΠΑ, ήρθε δεύτερος στο επίσημο δεκάμπαλου φέτος, έχει πάρει Eurotour, έχει κάνει τεράστιες επιτυχίες, είναι ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές στον κόσμο. Επεσα αντίπαλος με αυτόν τον παίκτη και κατάφερα να τον κερδίσω 7-2, με αποτέλεσμα όλοι να πάρουμε θάρρος, αφού είδαμε ότι μπορούμε να σταθούμε απέναντι στους μεγάλους παίκτες».Ακολούθησε ήττα για την ελληνική εθνική ομάδα από την αντί-
στοιχη της Γερμανίας, που, ωστόσο, δεν «κόστισε» και νίκη επί της Αγγλίας2 (Αγγλία και Γερμανία εκπροσωπούνταν από 2 ομάδες στη διοργάνωση), «με
αποτέλεσμα να περάσουμε στην τελική φάση. Ετσι προχωρήσαμε»...Μία ακόμη μεγάλη νίκη, μεγαλύτερη από αυτήν απέναντι στους Ισπανούς, έγινε στη φά-
ση των «16», όταν οι Ελληνες απέκλεισαν το φαβορί του τουρνουά, την ομάδα των ΗΠΑ, μέλη της οποίας ήταν δύο από τους κορυφαίους παίκτες στον κό-
σμο: ο Τζόνι Αρτσερ και ο Κόρι Ντιούελ. Ακολούθησε νέα νίκη,στη φάση των «8», επί των Ελβετών και πρόκριση στα ημιτελικά,όπου η ελληνική ομάδα απο-
κλείστηκε από την ομάδα της Αγγλίας με σκορ 4-2. Αξιοσημείωτο: τις δύο νίκες πέτυχε ο Αρης Δαμουλάκης, στο ατομικό(7-4, αν και βρέθηκε να χάνει
με 4-1) και στο ομαδικό (με συμπαίκτη τον Αλέξανδρο Καζάκη), έχοντας απέναντί του και στα δύο παιχνίδια τον παγκό-
σμιο πρωταθλητή Ντάριλ Πιτς!Σημειώνεται ότι μέλη της «χάλκινης» ομάδας, εκτός από τον Άρη Δαμουλάκη, ήταν ακόμη ο Νίκος Οικονομόπουλος από την
Αθήνα, ο Βαγγέλης Βέττας από τις Σέρρες και ο Αλέξανδρος Καζάκης από την Αθήνα, που αντικατέστησε τον Γιάννη Βασσάλο, ο οποίος την τελευταία στιγ-
μή ματαίωσε τη συμμετοχή του για προσωπικούς λόγους.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
«Χαρήκαμε, ζήσαμε την ένταση των στιγμών και τα επινίκια και επιστρέψαμε στην Ελλάδα, όπου ήρθαμε αντιμέτωποι με την ελληνική πραγματικότητα», λέει χαμογελώντας ο κ. Δαμουλάκης,σημειώνοντας ότι η επιτυχία της
ελληνικής εθνικής ομάδας«δεν έγινε γνωστή, γιατί δυστυχώς η Ελληνική Ομοσπονδία Μπιλιάρδου δεν εξέδωσε δελτία Τύπου, δεν έκανε κάποιες
κινήσεις, όπως γίνεται σε άλλες περιπτώσεις».Σύμφωνα με τον ίδιο, «το ταλέ-
ντο υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά δεν υπάρχει καθόλου οργάνωση. Διοικητικά, δηλαδή, το μπιλιάρδο είναι εντελώς χαμένο.Και αυτά που έχουμε καταφέ-
ρει έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει οργάνωση»...
σορρυ για το μεγεθος.!
Απάντηση με παράθεση