Σε προηγούμενο αυτοκίνητό μου είχα εργοστασιακό κάθισμα με δέρμα στα πλάγια και αλκαντάρα στο κέντρο.
Το αυτοκίνητο έμεινε στα χέρια μου για 140.000 χιλιόμετρα περίπου οπότε έχω σχηματίσει άποψη για τις αντοχές και τη συντήρηση.
Δεν μπορείς να κάνεις ΤΙΠΟΤΑ για να προστατεύσεις την αλκαντάρα.
Ενα πλύσιμο, ένα καθάρισμα και αυτό είναι όλο.
Οσο χοντρή και να είναι, όσο καλή και αν είναι, κάποια στιγμή θα φθαρεί και θα φθαρεί άσχημα.
Σε εμένα η αλκαντάρα παρέδωσε πολύ πριν τα πλαϊνά των καθισμάτων και μάλιστα στην πλάτη είχε ζαρώσει κιόλας απο τον ιδρώτα που έριχνα (ακόμα και με κλιματισμό) επειδή δεν ανέπνεε σχεδόν καθόλου.
Το δέρμα στα πλαϊνά, φαγώθηκε σε σημείο να είναι άσχημο (τρίφτηκε δλδ) στα 90 με 100 περίπου χιλιάδες χιλιόμετρα, αλλά μέχρι τότε με ένα κεράκι και ένα σαμπουάν έδειχνε πολύ όμορφο σε αντίθεση με την αλκαντάρα που ήταν ξεθωριασμένη, ζαρωμένη και -επίπεδη- είχε χάσει την στιλπνάδα της.
Τα υπέρ που είχε η αλκαντάρα ήταν ότι δύσκολα γλυστρούσες επάνω της και ήταν απόλαυση να νοιώθεις ότι κάνεις -σκρατς- στο κάθισμα όσο ήταν ακόμα "άγρια".
Επίσης ήταν τρομερός οπτικός συνδυασμός.
Τέλος να προσθέσω ότι δεν έχει τα "άσχημα" του δέρματος - πάγος το χειμώνα, φούρνος το καλοκαίρι.

Αν σήμερα επέλεγα κάτι ανάλογο, θα προτιμούσα να είμαι σε φουλ δέρμα (και τρυπητό στην πλάτη), ή αν επέλεγα την αλκαντάρα, θα ήμουν προετοιμασμένος για αλλαγή ή ντύσιμο εκ νέου κάπου στα 70-80 χιλιάδες χιλιόμετρα (για τη δική μου χρήση και το δικό μου σώμα)