12 Ιουλίου και ώρα 20:00
Η Κυβέρνηση υπογράφει με τους δανειστές και εμένα με βρίσκει να τα πίνω δίπλα στο αμάξι μου. (εικ.1)
Αυτό ήταν… Είχε έρθει το τέλος μου. Με τα νέα μέτρα που θα ψήφιζαν έπρεπε πια να βρω μια λύση για να επιβιώσω και να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα νέα δεδομένα. Κάθομαι και σκέφτομαι τι να κάνω, ζωγραφίζοντας σΆ ένα λευκό χαρτί τις επιλογές μου.
Στο δεύτερο μπουκάλι καταλαβαίνω ότι η μοναδική λύση ήταν να χτυπήσω τράπεζα ή κοσμηματοπωλείο ή ενεχυροδανειστήριο, καθώς το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα γρήγορο αμάξι, για να ξεφύγω, το οποίο και είχα. (εικ.2)
Μετά, λοιπόν, από ώριμη σκέψη και βάζοντάς τα όλα κάτω, αποφασίζω την πιο ασφαλή λύση, η οποία θα ήταν και η πιο κερδοφόρα, αν δούλευαν όλα ρολόι.
Απέρριψα τις τράπεζες και τα κοσμηματοπωλεία επειδή είχαν πολύ κόσμο, κάμερες και αστυνομικούς να γυρνάνε τριγύρω, και κατέληξα στο να μπουκάρω σε ενεχυροδανειστήριο, μιας που μας κατάντησαν να τα έχουμε δώσει όλα σε αυτούς…
Το πλάνο, λοιπόν, ήταν, μέσα σε ένα μήνα να βρω το μεγαλύτερο ενεχυροδανειστήριο και το μέρος που μαζεύουν όλα τα κοσμήματα για να τα λιώσουν.
Έτρεξα, έψαξα, ρώτησα τις πηγές μου και τελικά βρήκα την άκρη μετά από δέκα μέρες.
Πλέον, η επόμενη κίνησή μου ήταν να παρακολουθήσω αυτό το μέρος και να μάθω όλες τις κινήσεις τους από την ώρα που ανοίγουν, την ώρα που κάνουν διάλειμμα, την ώρα που πάνε τουαλέτα, μέχρι την ώρα που κλείνουν. (εικ.3)
Για τις επόμενες τρεις εβδομάδες ακολούθησα αυτό το πλάνο και τα αποτελέσματα της παρακολούθησης έδειξαν ότι το μόνο στάνταρ ήταν ότι κάθε Κυριακή πρωί στις 9:32 ερχόταν ένα θωρακισμένο φορτηγάκι με τέσσερις άντρες. Ο οδηγός έμενε στη θέση του με αναμμένη την μηχανή, ο συνοδηγός έβγαινε με ένα αυτόματο στο χέρι του και οι άλλοι δύο που ήταν σαν «ντουλάπες» έβγαιναν από τις πίσω πόρτες φορώντας αλεξίσφαιρα.
Το παράξενο στην όλη υπόθεση ήταν ότι οι δύο φουσκωτοί άντρες έμπαιναν στο μαγαζί για μόλις είκοσι δευτερόλεπτα και όταν έβγαιναν από αυτό, για να καλύψουν μια απόσταση πέντε μέτρων μέχρι το θωρακισμένο φορτηγάκι, έδειχναν να δεινοπαθούν και να λυγίζουν τα γόνατά τους από το βάρος, καθώς ο καθένας τους κουβαλούσε από ένα μικρό κουτάκι.
Τη δεύτερη και την τρίτη Κυριακή που ξαναείδα αυτό το συμβάν και το γεγονός ότι δεν ήταν τυχαίο, έκατσα και έψαξα να δω τι συμβαίνει. Άνοιξα, λοιπόν, τον υπολογιστή το βράδυ και έκανα μια έρευνα. Εκεί συνειδητοποίησα το λόγο που αυτοί σέρνονται μέχρι να τοποθετήσουν τα μικρά κουτάκια στο φορτηγάκι και γιατί ο συνοδηγός έχει το δάχτυλο στη σκανδάλη. Είδα, λοιπόν, ότι η κάθε μία πλάκα χρυσού ζυγίζει 12,5 κιλά και η αξία της είναι κοντά στα 400.000 ¤. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό από τις διαστάσεις των κουτιών, υπέθεσα ότι ο κάθε γεροδεμένος άντρας θα κουβαλούσε πέντε με έξι τέτοιες πλάκες χρυσού. Δηλαδή γύρω στα 70 κιλά και αξίας πάνω από 2.000.000 ¤.
Έμεινα «παγωτό» βλέποντας τα μηδενικά και αμέσως το μυαλό μου έφυγε και πήγε σε θαλαμηγούς, Ferrari και πολυτελή ζωή. Όμως όταν επανήλθα στην πραγματικότητα μετά από λίγο, συνειδητοποίησα ότι για να τα αποκτήσω εγώ όλα αυτά, θα πρέπει να σηκώσω τα συγκεκριμένα δύο κουτιά με το χρυσό.
Δύσκολο… Μετά από μια δοκιμή στο σπίτι, με το ζόρι σήκωσα την κοπέλα μου που ήταν 55 κιλά. Οπότε, ή έπρεπε να αρχίσω γυμναστήριο που σήμαινε ότι θα πάει μακριά η βαλίτσα, ή να βρω άλλους δυο, τρεις συνεργούς πράγμα ακατόρθωτο, ή να βρω μια άλλη λύση καθότι, τελικά, το βάρος θα ήταν πάνω από 140 κιλά μιας που έπρεπε νΆ αρπάξω και ρολόγια, χρυσαφικά, μετρητά και μάλιστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Η λύση, μου ήρθε σχεδόν αμέσως καθώς έβλεπα στην τηλεόραση, εντελώς τυχαία, ένα ντοκιμαντέρ με άλογα.
Αυτό είναι! Θα κάνω τη ληστεία του αιώνα. Θα αγοράσω ένα άλογο και θα μπουκάρω με αυτό μέσα. Θα τα φορτώσω γρήγορα όλα επάνω του καθότι είναι από τα πιο δυνατά ζώα και θα την κοπανήσουμε. (εικ.4)
Ωραία σκέφτηκα, αλλά, όταν άρχισα να τα υπολογίζω όλα και το γεγονός ότι, όταν θα φύγουμε από το ενεχυροδανειστήριο, θα γυρίζω μέσα στα στενά καβάλα στΆ άλογο, το σχέδιο ναυάγησε. Είδα ότι θα ήμασταν εύκολος στόχος και δεν θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε. Άρα έπρεπε να βρω άλλη λύση…
Τη διακοπή του στυψίματος του μυαλού μου και την απάντηση στο πρόβλημά μου, την έδωσε ένα γαύγισμα σκύλου έξω από το σπίτι μου.
«Ναι ρε φίλε…» μονολόγησα. Θα βρω ένα έμπιστο άτομο για συνεργό και θα πάρω και δυο εκπαιδευμένα σκυλιά που θα δείχνουν άγρια και παράλληλα θα είναι έξυπνα και δυνατά, ώστε να κουβαλήσουν αυτά τις πλάκες χρυσού και εμείς τα υπόλοιπα.
Ήξερα, πλέον, ότι έπρεπε να χτυπήσω κάποια Κυριακή πριν τις 9:30 και τώρα το μόνο που είχα να κάνω, ήταν να πείσω τον κολλητό μου και να βρω τη ράτσα σκύλου που έχει αυτό το εκρηκτικό μείγμα για τη δουλειά που τα ήθελα.
Την επόμενη κιόλας μέρα πλησίασα τον κολλητό μου. Δεν δυσκολεύτηκα να τον πείσω καθώς του έταξα 1.000.000 ¤ και ξεκινήσαμε να πάμε σε ένα από τα καλύτερα εκτροφεία για ντόμπερμαν στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το: «GREECEΆS PRIDE DOBERMANN».
Θέλαμε να δούμε από κοντά πως εκπαιδεύονται και ταυτόχρονα να διαλέξουμε τα δύο πιο δυνατά, ευλύγιστα και υπάκουα σαν στρατιώτες ντόμπερμαν, καθώς θα έπρεπε να μπορούν να κουβαλήσουν το χρυσό και αν τυχόν δεν μπορούσαμε να παρκάρουμε κοντά στο ενεχυροδανειστήριο, να είχαν την ικανότητα να πηδάνε εμπόδια αν τους εμφανιζόντουσαν στη διαδρομή μέχρι τΆ αμάξια. (εικ.5-13)
Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου
Παίρνουμε τα ντόμπερμαν έτοιμα, μιας που είχαμε γνωριστεί και αποκτήσει οικειότητα μεταξύ μας και παράλληλα είχαμε μάθει και τις ορολογίες και εντολές που έπρεπε, για να εκτελούν τα σκυλιά.
Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου
Ώρα 06:00
Ξυπνάμε, τρώμε πρωινό και οι τέσσερίς μας και ετοιμάζουμε όλο τον εξοπλισμό.
Ώρα 08:00
Κάνουμε ένα ζέσταμα στα σκυλιά και ξεκινάμε για να πάμε να χτυπήσουμε.
Το σχέδιο, λοιπόν, ήταν απλό:
Θα βγαίναμε έξω από τα αμάξια σαν να μην συμβαίνει τίποτα, θα αρματωνόμασταν προσεχτικά σαν αστακοί και θα πηγαίναμε βόλτα τα ντόμπερμαν για να ξεμουδιάσουν. Παράλληλα θα βολιδοσκοπούσαμε την περιοχή και θα περιμέναμε να περάσει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, λόγο της κοντινής εκκλησίας, ώστε να τον λαδώσουμε και, για ξεκάρφωμα, να χτυπήσει αυτός αντί για εμάς το κουδούνι, μιας που στην είσοδο είχε θυροτηλεόραση.
Επίσης, από το προηγούμενο βράδυ είχαμε δηλώσει ότι μας είχαν κλέψει τα αμάξια και έτσι, μετά το χτύπημα που θα κάναμε, θα βρισκόμασταν ξανά το απόγευμα σε μια ερημική παραλία για να κάψουμε τα αμάξια και να θάψουμε το χρυσό, μέχρι να καταλαγιάσει ο θόρυβος.
Φτάνουμε στις 09:00 και για καλή μας τύχη βρίσκουμε παρκινγκ έξω ακριβώς από το ενεχυροδανειστήριο. Έτσι δεν θα κουραζόντουσαν και πολύ τα ντόμπερμαν τρέχοντας στους δρόμους μέχρι να έρθουν στΆ αμάξια.(εικ.14)
09:02
Έχουμε βγει έξω απΆ τΆ αμάξια και παίρνουμε μαζί μας τα σύνεργα. (εικ.15-19)
09:10
Κάνουμε βόλτα τα ντόμπερμαν και τσεκάρουμε την περιοχή μέχρι να περάσει το κατάλληλο «θύμα». (εικ.20)
09:17
Ο χρόνος αρχίζει να μας πιέζει και επιτέλους εμφανίζεται μια γριούλα στο βάθος του στενού. Την πλησιάζω λέγοντάς της ότι θέλω να χτυπήσει το κουδούνι αντί για μένα, καθώς μου χρωστάνε κάποια λεφτά και δεν μου ανοίγουν. Την έπεισα σχεδόν αμέσως μια που έβγαλα ένα πενηντάρικο να της δώσω. Δεν μου είπε κάτι. Απλά με κοίταξε για λίγο και άπλωσε το χέρι της σκεπτόμενη, ίσως, την πενιχρή σύνταξη που της έχουν μειώσει ή τις ουρές στα ΑΤΜs. (εικ.21-23)
09:19
Χτυπάει η γριούλα το κουδούνι και αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει καθώς μας βλέπει να φοράμε τις κουκούλες. Φεύγει τρέχοντας και πανικοβλημένη καθώς η πόρτα αρχίζει να ανοίγει. (εικ.24-27)
09:20
Μπουκάρω μέσα ρίχνοντας κάτω στο πάτωμα με τη δύναμη της πόρτας τον έναν από τους δυο υπαλλήλους και ταυτόχρονα σημαδεύω τον άλλον με το όπλο. (εικ.28-30)
09:21
Μπαίνουμε μέσα μαζί με τα ντόμπερμαν και κλείνουμε πόρτες και τζαμαρίες για να μπορέσουμε να δουλέψουμε χωρίς να δίνουμε στόχο. (εικ.31)
09:22
Πετάω επάνω στο γραφείο τις τσάντες για να τις γεμίσουνε, ενώ ταυτόχρονα ψάχνω τα ντουλάπια και πίσω από τα κάδρα για να βρω το χρηματοκιβώτιο με τις πλάκες χρυσού. (εικ.32-38)
09:24
Το χρονοδιάγραμμα σφίγγει ασφυκτικά. Μας απομένουν μόλις 8 λεπτά και δεν μπορώ να βρω το χρυσό. Δεν γίνεται να έκανα λάθος… μουρμουρίζω. Βέργες χρυσού πρέπει να κουβαλάνε στο θωρακισμένο κάθε Κυριακή, γιΆ αυτό και είναι τόσο βαριά τα κουτάκια.
Μια λύση είχαμε για να τα ξεράσουν και τους απειλούμε με τα ντόμπερμαν στα πρόσωπά τους και τα «σιδερικά» στα κρανία τους. (εικ.39)
09:25
Μας λένε ότι δεν έχουν χρηματοκιβώτιο και εκεί που μου κόβονται τα πόδια, δίνει μια εντολή ο συνεργός μου και γαυγίζουν τα ντόμπερμαν.
Αυτοί από την τρομάρα τους τα κάνουν επάνω τους και μας δείχνουν και οι δύο ταυτόχρονα το μπάνιο. (εικ.40)
09:26
Πηγαίνω σφαίρα στην τουαλέτα και βρίσκω τις ράβδους μέσα στο καζανάκι. (εικ.41-42)
09:27
Δένουμε γρήγορα τα «θύματα» μεταξύ τους για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και αρχίζουμε να φορτώνουμε τα σκυλιά. (εικ.43-51)
09:31
Τα πράγματα είναι οριακά και βγαίνω πρώτος εγώ για να τσεκάρω μήπως ήρθαν για την παραλαβή, και για νΆ ανοίξω τΆ αμάξια. (εικ.52-54)
09:31:30΄΄
Φορτώνουμε τΆ αμάξια μέσα σε μισό λεπτό και φεύγουμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, βλέποντας ταυτόχρονα από τον καθρέφτη μας να παρκάρει εκείνη τη στιγμή στο ενεχυροδανειστήριο το φορτηγάκι. (εικ.55-59)
Ευτυχώς δεν μας πήρανε χαμπάρι. Γίναμε καπνός και εξαφανιστήκαμε! (εικ.60-61). Απομακρυνθήκαμε εγκαίρως, με σκοπό να βρεθούμε στις 20:00 σε μια ερημική παραλία. Ο ένας θα έφευγε με ένα τρίτο αμάξι που είχαμε αφήσει από την προηγούμενη μέρα και ο άλλος θα έφευγε με ένα κότερο που είχαμε ναυλώσει, έτσι ώστε να πάει μόνο μία ράβδος χρυσού στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου είχαμε βρει έναν υποψήφιο αγοραστή και ήθελε να κοστολογήσει και να εκτιμήσει την ποιότητα του χρυσού.
19:32 την ίδια μέρα
Κατά έναν περίεργο και παράξενο τρόπο, φτάνουμε και οι δύο ταυτόχρονα, σχεδόν μισή ώρα νωρίτερα, στο ραντεβού μας. Ίσως να θέλαμε να τσεκάρουμε το μέρος, το αμάξι, το κότερο και ότι όλα είναι όπως πρέπει ή απλά είχαμε ανυπομονησία και θέλαμε να ξεμπερδέψουμε νωρίτερα, έτσι ώστε να μην φαίνονται οι φλόγες από τΆ αμάξια βραδιάτικα. (εικ.62-64)
19:35
Βγάζουμε το φτυάρι και το χρυσό από το αμάξι, τον οποίο τον είχε συσκευάσει ο κολλητός μου, και πάμε να τον θάψουμε. (εικ.65-68)
Όμως, εκείνη ακριβώς τη στιγμή βλέπουμε το κότερο να σαλπάρει. Βγάζω αμέσως μια ράβδο χρυσού, έτσι ώστε να δείξω ότι όλα πήγαν καλά, όμως αυτό συνέχισε νΆ απομακρύνεται. (εικ.69-70)
Κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι είχαν δει από το κότερο να συμβαίνει που εμείς δεν είχαμε αντιληφθεί ακόμα.
Θάψαμε ξανά το χρυσό γρήγορα, κάνοντας την προσευχή μας. (εικ.71)
Όμως, ο ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει σιγά σιγά. Κακός οιωνός. Σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά. (εικ.72)
19:44
Γυρνάμε από την ταφή και προσπαθούμε να εξαφανίσουμε τα ίχνη μας. Βγάζουμε τις τσάντες με το ρευστό και τα μπετόνια με τη βενζίνη από τΆ αμάξια για να τα λούσουμε και στη συνέχεια να πετάξουμε δυο καπνογόνα από μακριά καθώς θα φεύγαμε. (εικ.73-77)
19:52
«Ακίνητοι… Μην κουνηθείτε!» Ακούμε ξαφνικά να μας λένε δυο γυναικείες φωνές από πίσω μας την ώρα που είχαμε ανάψει τα καπνογόνα. (εικ.78)
Πετάμε μακριά τα καπνογόνα για να μην καούμε κι εμείς μαζί και γυρνάμε να δούμε τι γίνεται πίσω μας καθώς γονατίζουμε. Ήτανε δυο μπατσίνες που μας σημαδεύανε και πριν προλάβω να μιλήσω, αρχίζει να τρέχει ο κολλητός μου για να ξεφύγει. (εικ.79-80)
«Σταμάτα νεκροθάφτηηη… (παρατσούκλι)» του φωνάζω καθώς ακούω την πρώτη σφαίρα να φεύγει από το ένα όπλο. Ευτυχώς δεν τον πετυχαίνει και τρέχει ακόμα πιο γρήγορα. Όμως, ακούω και δεύτερη και τρίτη σφαίρα να φεύγει από τη θαλάμη και μία από αυτές τον βρίσκει στην πλάτη.
Σέρνεται για να ξεφύγει μέχρι την τελευταία στιγμή, όμως η μία μπατσίνα τον παίρνει από πίσω και αδειάζει το όπλο της επάνω του. (εικ.81-86)
Πέφτει νεκρός στη θάλασσα και η δολοφόνος γυρνάει προς το μέρος μας. Τότε εγώ με θολωμένο μυαλό σηκώνομαι από το έδαφος και την αρπάζω από το λαιμό. (εικ.87)
Όμως, εκείνη τη στιγμή, νιώθω την καυτή κάνη στο κεφάλι μου από την άλλη μπατσίνα καθώς είχε ρίξει και αυτή στον κολλητό μου.
«Κα….ες» φωνάζω και με πετάνε πάνω στο καπό. Η μία με σημάδευε και η άλλη πήγε να ψάξει τα κλοπιμαία στο άλλο αμάξι.
«Που είναι ο χρυσός;» φωνάζει από μακριά. (εικ.88)
«Ποιος χρυσός; Αυτά που βλέπεις είναι, πάρτε τα και φύγετε» της λέω καθώς με πλησιάζει.
«Μίλα σκουλήκι… θα σε βασανίσουμε» μου λέει.
«Δεν ξέρω τίποτα» απαντάω και αρχίζει το μαρτύριο. (εικ.89-96)
Με βασάνιζαν για ένα τέταρτο αλλά δεν είχα σκοπό να μιλήσω, μέχρι που η μία μπατσίνα βλέπει το φτυάρι. (εικ.97)
«Ραφαέλα! Κοίτα εκεί, ένα φτυάρι.»
«Τι το θέλατε το φτυάρι ρε τσογλάνια;» μου λέει η Ραφαέλα.
«Είμαστε κοράκια, νεκροθάφτες… Δεν το άκουσες πριν που φώναζα τον κολλητό μου;» της λέω μπας και το πιστέψει, αλλά αυτή απλά χαμογέλασε και άρχισε να κοιτάει κάτω για να βρει ίχνη.
«ΔεσΆ τον και έλα μαζί μου Νεφέλη» λέει η Ραφαέλα και η Νεφέλη μου βάζει χειροπέδες, παίρνοντάς μου και το ROLEX που είχα προλάβει να καβατζόσω. (εικ.98-99)
Δεν μπορεί να είναι τόσο γάτες άρχισα να σκέφτομαι από μέσα μου, μέχρι που βλέπω την Ραφαέλα να ακολουθεί κάτι πατημασιές. (εικ.100)
Κάτι βρωμάει εδώ! Πως γίνεται να ήξεραν το μέρος που ήμασταν και ότι είχαμε κλέψει και χρυσό;
Πρέπει, τελικά, να είχε μία από αυτές γκόμενα ο νεκροθάφτης και να ανέφερε το σχέδιο τάζοντάς της και κάτι. Αυτή προφανώς δεν ήθελε ψίχουλα και μαζί με τη φίλη της παρακολούθησαν τον νεκροθάφτη. Έτσι, στη συνέχεια, μας την έπεσαν την κατάλληλη στιγμή και το φτυάρι μαρτύρησε το χρυσό καθώς αυτές, λογικά, δεν μας είχανε δει να τον θάβουμε μέχρι να παρκάρουνε κάπου ασφαλείς.
Όση ώρα εγώ έκανα υποθέσεις, αυτές είχανε βρει το χρυσό και τον ξεθάβανε. (εικ.101-104)
Έτσι, λοιπόν, μετά από λίγο τις έβλεπα να φορτώνουν στο αμάξι όλα τα κλοπιμαία φεύγοντας αγκαλιά, ενώ εγώ πάλευα να φτάσω τα κλειδιά που είχαν πετάξει μακριά. (εικ.105-109)
Ε.., και κάπως έτσι δήλωσα την επόμενη μέρα ότι ξαναβρήκα το αμάξι μου και τώρα το πουλάω καθώς έμεινα ξεβράκωτος και μεταφορικά και κυριολεκτικά.-
Υ.Γ.: Τόσα χρόνια, πλέον, πιστεύω να σας έχω μάθει πως στήνετε μια σωστή αγγελία για αμάξι. Σίγουρα, όσοι ασχολείστε με το ιντερνέτ θα έχετε διαβάσει τουλάχιστον μία από τις πολλές αγγελίες που έχω φτιάξει και έχουν γίνει best seller σε Ελλάδα, Ευρώπη αλλά και Παγκοσμίως. Αν πάλι όχι, μπορείτε να τις βρείτε και να τις διαβάσετε μέσα από το blog μου: aggeliesbestseller.blogspot.gr
Ήρθε, όμως, η στιγμή να σας μάθω πως γράφονται και οι αληθινές ιστορίες, μέσα από ένα βιβλίο που έγραψα και δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία που κυκλοφορούν.
Είμαι σίγουρος ότι και αυτό το εγχείρημά μου θα γίνει τουλάχιστον best seller πολύ σύντομα, καθώς θα ταυτιστείτε όλοι μέσα από αυτή την αληθινή ιστορία.
Πολλούς θα σας μάθω να πουλάτε πανεύκολα τΆ αμάξι σας εν μέσω κρίση. Άλλους θα σας κάνω να κλάψετε, να γελάσετε ή ακόμα και να… «φτιαχτείτε». Σίγουρα όμως, όλους μα όλους θα σας κάνω να πιστέψετε στον εαυτό σας και στο τέλος να γίνεται πιο σοφοί και καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό το υπογράφω!
«Ο ΑΠΟΦΟΙΤΟΣ ΤΟΥ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ» (εικ.110)
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΚΙΝΗΤΡΟ» στις 26 Σεπτεμβρίου 2015 και μπορείτε να το προμηθευτείτε από βιβλιοπωλεία και μέσα από το ηλεκτρονικό κατάστημα: kinitro.gr
Γιατί σίγουρα η πρώτη έκδοση θα γίνει ανάρπαστη!!!
Αρχικό μήνυμα απο pilot
Bmw Addicted
Renault Thalia EXPRESSION 16V '02 - 4.000
Δικαιώματα - Επιλογές
Απάντηση με παράθεση
