Πόσο κοστολογείς τη ζωή σου?
Αυτό είναι το νέο ηθικό δίλημμα που μας περνάνε πλέον οι αυτοκινητοβιομηχανίες, προφανώς καθ' υπαγόρευση κάποιας αποστειρωμένης λογικής προστασίας των ηλιθίων.
16 αερόσακοι, ζώνες παραμόρφωσης, μεγαλύτερο βάρος που απαιτεί μεγαλύτερη δύναμη για να κινηθεί και μεγαλύτερη κατανάλωση, που απαιτεί νέες τεχνολογίες προκειμένου να ταιριάξει με τον νέο όρο της "επάρκειας".
Είκοσι χρόνια πίσω, όταν ένα αυτοκίνητο ζύγιζε περίπου έναν τόνο, είχε περίπου 120 άλογα δύναμη, το χαρακτηρίζαμε "πιστόλι" και το αγαπούσαμε με λατρεία εάν είχε και το ανάλογο στήσιμο στο δρόμο.
Στήσιμο, τότε ήταν το αποτέλεσμα της δουλειάς ενός μηχανικού, ενός δοκιμαστή και μιας ομάδας ρυθμίσεων και εφαρμογής.
Οι λύσεις ήταν σχετικά απλές.
Τέσσερα αμορτισέρ με ελατήρια, ψαλίδια ή και ημιάκαμπτος, φύλλα σούστας για την αντίπερα όχθη και τέλος.
Η έστριβε, ή δεν έστριβε.
Τόσο απλό, τόσο κατανοητό.
Ο καλός μηχανικός, έφτιαχνε καλή ανάρτηση.
Ο κακός μηχανικός, έφτιαχνε σκοτώστρα.
Σε αυτό το πλαίσιο μάθαμε να θαυμάζουμε και να εκτιμούμε αυτοκίνητα που μπορεί να μην είχαν δέρματα στα καθίσματα, ηλεκτρικές ευκολίες, αερόσακους και τιμόνια με πλήκτρα, αλλά κοιτάγαμε παραμέσα, να βρούμε την απόλαυση της οδήγησης.
Στα απλά αυτά αυτοκίνητα, η ουσία ήταν το "πως πήγαιναν" στο δρόμο.
Σήμερα, ακόμα και ένα κακοστημένο αυτοκίνητο, σώζεται απο τα βαριά εξελιγμένα ηλεκτρονικά του.
Για όσους μαγειρεύουν, τα σημερινά αυτοκίνητα είναι ότι η σάλτσα στο ψάρι.
Τη χρησιμοποιείς όταν είναι μπαγιάτικο ή όταν δεν σου πέτυχε το ψήσιμο.
Ενώ λοιπόν η εξέλιξη στις μοτοσυκλέτες, έχει ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική πορεία, γιατί η μοτοσυκλέτα στην συνείδηση του καταναλωτή -είναι απο τη φύση της επικίνδυνη (και είναι μια σύμβαση η οδήγησή της, γιατί μπορεί να σε σκοτώσει πιο εύκολα) για τον συντηρητικό καθημερινό χειριστή (και όχι οδηγό) αυτοκινήτου, η εξέλιξη έχει φέρει τον αερόσακο, τη σάλτσα των ηλεκτρονικών και την αίσθηση της ασφάλειας, που αναρωτιέμαι τελικά αν χρειάζεται και τόσο στα λεγόμενα "σπορ" μοντέλα.
Που με φέρνει στο ερώτημα που γυρνάει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες.
Που χάθηκαν τα "σπορ" μοντέλα?
Ποιος είναι ο σημερινός διάδοχος του πρώτου Μίνι, του Ωτομπιάνκι, του Rallye 205, του Renault 5 και του GTi πρώτης γενιάς?
Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να υποχωρήσουμε στις προσταγές του κοπαδιού και να εκτιμήσουμε ένα τέτοιο αυτοκίνητο αν ποτέ παραχθεί σήμερα;
Βλέπω όλα αυτά τα θρεντ που ανοίγουμε.
Μ5, Μ3, κτηνάρες της Αουντι με V10, Ιταλικές στρίγγλες με γερμανικό Dna και τα λοιπά.
Αν βάλεις κιλά ανα ίππο, βγαίνουμε κάπου κοντά στα σούπερκαρ του 80.
Αν βγάλεις τα ηλεκτρονικά, είμαστε σε επίπεδο αστρικής πτήσης με δίπλωμα ποδηλάτου.
τι χρειάζονται όλα αυτά ενώ στην πραγματικότητα, η ψυχή μας ανήκει σε χίλια κιλά και εκατόν πενήντα άλογα?
Η μήπως μόνο εγώ το βλέπω έτσι?
* σημείωση = VW Gti Mark 1 - 115 άλογα 790 κιλά
BMW 2002 130 άλογα 1010 κιλά
η συζήτηση δική σας
Αρχικό μήνυμα απο Stamatis
Πόσο κοστολογείς τη ζωή σου?
Απάντηση με παράθεση
