ψαχνωντας κατι επεσα πανω σε αυτην την αποψη και την βρηκα (σε) ενδιαφερουσα η δικη σας γνωμη ποια ειναι? ας τρολαρουμε λιγο μιας και η αγαπημενη μας επικαιροτητα ειναι κλειστη λογω ανακαινισης
Κάτι απόφοιτοι του Harvard και του Northwestern που δουλεύουνε σε γραφεία με 30-50 ψωροχιλιάρικα το χρόνο ως λογιστές και "συμβουλοι" και τους δίνουν και δυο βδομάδες διακοπές το χρόνο... τεχνοκράτες my ass... προς πληροφόρηση, συνεργάστηκα με την 4η μεγαλύτερη εταιρία επενδύσεων στις ΗΠΑ για 3 χρόνια και αυτοί οι "τεχνοκράτες", έμεναν πάντα πολύ πίσω σε παραγωγή και απολαβές (σε μεγάλο βαθμό) από αυτούς που επιχειρούσαν στην πιάτσα και με το ένστικτό τους για την όποια στρατηγική τους (χωρίς κομπίνες). Οι υπόλοιποι χάνανε το χρόνο τους με powerpoint graphs σε ωραία γραφεία και πληρώνουνε με το ζόρι τους λογαριασμούς τους. Από meetings πάντως (και άλλες μόδες της δεκαετίας του 70), κατά τα πηγαίνανε...
Η επιτυχία έρχεται από τη διαφοροποίηση. Δεν μπορείς να κάνεις ακριβώς ότι κάνουν και οι άλλοι και να περιμένεις να πετύχεις, να ξεχωρίσεις. Για να ξεχωρίσεις, πρέπει να είσαι ξεχωριστός (εξ' ορισμού) και το μόνο πράγμα που θα σε κάνει ξεχωριστό, είναι η ίδια σου η φύση, που είναι και η μόνη σου διαφορά με τους άλλους. Το ΔΙΚΟ ΣΟΥ ένστικτο, το δικό σου συναίσθημα (οι άνθρωποι διακατέχονται από συναισθήματα, όχι από λογικές... οι λογικές είναι βοηθητικά εργαλεία) και η δική σου, αποκλειστικά δική σου επίδραση στους άλλους.
Ο "τεχνοκρατισμός" χωρίς συναίσθηση του περιβάλλοντος και των αναγκών των γύρω σου, αποτελεί πολύ περιορισμένη σκέψη και σε οδηγεί σε περιορισμένη ζωή.
Όπως λέμε κι εδώ "if you' re only thinking about yourself, you' re running a very small business".
"Προφανώς αυτοί που δεν σου πληγώνουν το "συναίσθημα"!"
Όταν λέω "συναίσθημα", εννοώ κάτι άλλο. Έχω διαπιστώσει στις ΗΠΑ ότι όσοι λειτουργούν με εμπιστοσύνη στο συναίσθημά τους και στο ένστικτό τους (gut feeling) είναι γενικά πιο επιτυχημένοι απ' όσους προσπαθούν να εφαρμόσουν "τεχνοκρατικές" θεωρίες χωρίς να έχουν συναίσθηση του γύρω τους. Όταν λέω "τεχνοκρατικές", το λέω με την έννοια που εκλαμβάνεται στην Ελλάδα (με την έννοια της δυσκαμψίας, της δυσκοιλιότητας, της "τάξης και πειθαρχίας", της γραβάτας -- λες και άμα βάλεις γραβάτα θα σου δώσουν οι άλλο το πορτοφόλι τους :-) :-)).
Η όλη κοσμοθεωρία στην Ελλάδα είναι το αντίθετο κάθε άλλης πραγματικότητας, διότι χαρακτηρίζεται από παρανοήσεις λέξεων. Λένε "η σκληρή αλήθεια" (!!! - δηλαδή προτιμούν το ψέμα διότι νομίζουν ότι είναι μαλακό), η "ψυχρή λογική" (προτιμούν να λένε ότι 1+1=3 διότι αυτό δεν είναι ψυχρό, είναι ζεστό). Έχουν μπερδέψει την τέχνη με το ψέμα... το ρομαντισμό με την επιπολαιότητα... τη λογική με την αδιαφορία... τον τεχνοκρατισμό με τη μονόπλευρη σκέψη...
Όχι, παρεξήγησες, δεν μου πληγώνει κανείς το συναίσθημα. Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και να μην παρεξηγούμαι, με εισόδημα στο κορυφαίο 15% (διότι δεν θέλω να εργαστώ παραπάνω, μια και βγαίνω 4 φορές τη βδομάδα και πάω ταξίδια κάθε τρίτη βδομάδα και βαριέμαι να επενδύσω διότι μετακομίζω και συνεχώς) και έχω επιλογή εργασίας και παραμονής σε 15 διαφορετικές χώρες (κάτι που οι "τεχνοκράτες της γραβάτας" ούτε καν μπορούν να φανταστούν).
Βλέπεις, ο "τεχνοκράτης" στοχεύει στην άνετη συνταξιοδότηση. Από τότε που πήγε σχολείο, το μόνο που σκέφτεται είναι ο εαυτός του ως γέρος (ή γριά). Το μυαλό του δεν βρίσκεται στο παρόν, στο μέρος που είναι, όλη η ζωή του αποτελεί ένα βαρετό και συνηθισμένο μέλλον, δεν έχει συναίσθηση του άμεσου περιβάλλοντός του, γι' αυτό και είναι αυτό που λέμε εδώ "reckless".
Στους τεχνοκράτες εδώ κανείς δεν εμπιστεύεται το μέλλον μιας επιχείρησης πια (όσοι το κάνανε στο παρελθόν, είδαν τις επιχειρήσεις να ξεπουλιούνται, διότι οι τεχνοκράτες από τα λογιστήρια έτσι λέγανε, χωρίς να υπολογίζουν τον παράγοντα "μέλλον" ή "άνθρωπος").
Ο "τεχνοκράτης" σκέφτεται όχι με βάση την προσωπική του φαντασία (γι' αυτό και είναι ακριβώς όπως οι άλλοι και γι' αυτό δεν υπάρχει λόγος να του δώσεις παραπάνω χρήματα από τους άλλους), αλλά με βάση τους χθεσινούς ισολογισμούς.
Στις ΗΠΑ, όσοι χρησιμοποίησαν την προσωπική τους φαντασία, ταλέντο, έμπνευση, ορμή και διάθεση, πέτυχαν πολλοί περισσότερα από τους δυσκοίλιους. Α, και στην Ελλάδα βέβαια. Ο Λάτσης (ή και ο κάθε επιτυχημένος, ανεξαρτήτως ποσού ή θέσης ή επιτεύγματος) δεν πήγε να "σπουδάσει" να γίνει γραφέας Β' στο υπουργείο προεδρείας. Αντιθέτως, αποφάσισε να ακολουθήσει το ένστικτό του, όποιο κι αν ήταν αυτό... διότι επιτυχία είναι να μπορείς να ακολουθείς την καρδιά σου και το μυαλό σου σε ότι κάνεις κι όχι να αντιγράφεις συνταγές άλλων ως "επιλογή ασφαλείας". Οι νέες ιδέες δεν προκύπτουν ποτέ από δυσκοίλιους τεχνοκράτες. Ο υπολογιστής PC είχε χαρακτηριστεί ως εμπορική αποτυχία από τους τεχνοκράτες του Harvard... (και είπαν στην ΙΒΜ να φτιάξει μόνο 100 κομμάτια). Οι τεχνοκράτες έλεγαν ότι η Harley Davidson έπρεπε να κλείσει και ήταν η πίστη και η έμπνευση και το συναίσθημα των ανθρώπων της που όχι μόνο την "ξέθαψαν", αλλά και την έκαναν εξαιρετικά επιτυχημένη εταιρία. Στην οποία εργάζονται "τεχνοκράτες" με κάτι μέσους μισθούς κλπ.
Με δυο λόγια, αναρωτιέμαι ποιοι είναι πραγματικά οι "ανασφαλείς". Αυτοί που ακολουθούν τη δική τους έμπνευση,
ή αυτοί που αντιγράφουν συνταγές άλλων και το παίζουν "τεχνοκράτες" φοβούμενοι μην τυχόν και ξεστρατίσουν από την "ευθεία".
Λευτέρης
ΥΓ. Η Ελλάδα καταλαβαίνω ότι φλερτάρει ακόμα κε το '70 κι '80 όπου η γραβάτα και η καριέρα είναι ο θεός... πράγματα που εδώ τα κοροϊδεύουν πια...
